شگردهاي باورپذيري در داستان‌هاي ماركز

شگرد باورپذيري اولين شرط روايت در ادبيات داستاني است. از آنجا كه رئاليسم جادويي يك شيوه روايي براي نقل حوادث جادويي، خارق‌العاده، فراواقعي، غلوآميز و شگفت است، طبيعي است كه برترين شگرد براي آن، باورپذيري يا منطق روايت باشد. آنچه اين جريان ادبي را به صورت يك شيوه روايي مستقل درآورده، از جمله، نگرشي متفاوت به عنصر «زاويه ديد» و تبديل آن به «تكنيك باورپذيري» بوده است. باوراندن ماوراء طبيعت، برترين كاركرد رئاليسم جادويي است كه بايد مورد توجه مروّجان مفاهيم پيچيده‌اي چون فلسفه، عرفان و الهيات در ادبيات داستاني قرار گيرد. رسيدن به اين هدف ممكن نيست جز با مطالعه آثارِ بزرگانِ اين شيوه روايي با تكيه بر شناخت هوشمندي‌هاي ايشان در نحوه هم­نشاني واقعيت و فراواقعيت و دستيابي به يك واقع­گرايي (رئاليسمِ) بومي. در اين نوشتار با بهره­گيري از شيوه تحليلي – استنباطي نمونه‌هايي از به كارگيري شگرد باورپذيري به خصوص در آثار برترين نويسنده رئاليسم جادويي يعني گابريل گارسيا ماركز بازشناسي شده است. استخراج مواردي از مهارت‌هاي باورپذيري نزد ماركز همراه با تبيين و تشريح نحوه به كارگيري آنها به صورت كاربردي مهم‌ترين دستاورد اين پژوهش است.