همانندي تأويل‌هاي منشوري عطار از هبوط آدم و سقوط ابليس

نويسندگان و شاعران عارف‌مسلك در مواجهه با قرآن و حديث، نگاهي تأويلي داشته‌‌اند؛ براي نمونه، از نگاه عطار، آدم با بندگي خود مايۀ زينت هستي مي‌شود و ابليس مظهر قهر الهي. ازاين‌رو، يكي از موضوعات برجسته در آثار او تأويل‌هايي است كه در خصوص «آفرينش آدم و هبوط او از بهشت» و «تمرد ابليس و سقوطش از مقامي ارجمند» ارائه كرده است. در اين پژوهش بر آن هستيم كه بر پايۀ نظريۀ هرمنوتيك (hermeneutic) و با روش توصيف و تحليل محتوا، پاسخي براي اين پرسش بيابيم: شكل، روش، ساختار و تأويل‌هاي عطار از هبوط آدم و رانده‌شدن ابليس از درگاه حق چگونه است؟ در اين پژوهش خواهيم ديد كه او در مواجهه با اين دو موضوع با نگاهي منشوري و مشابه، به تأويل دست زده است كه بي‌شك اين رفتار، بيانگر نگاه خاص او به تقابل ميان آدم و ابليس است.