بررسي عوامل زمينه‌ساز معنا در نگرش ابوالحسين نوري و ويكتور فرانكل

نوشتار حاضر با توجه به بحران ‌معنوي و خلأ وجودي انسان‌ معاصر عوامل زمينه‌ساز معنا در آراي ابوالحسين ‌نوري و ويكتور‌ فرانكل را بررسي مي‌كند. اين پژوهش با روش توصيفي ـ مقايسه­اي نگاشته شده است و نتايج حاصل از آن نشان‌ مي‌دهد فرانكل با طرح نظريۀ ‌ارادۀ معطوف به معنا، بر نقش‌ محوري معنا در سلامت ‌روان تأكيد مي‌كند و از روان‌شناسي‌ تقليل‌گرا فاصله ‌مي‌گيرد. او انسان را موجودي ‌روحاني و نيازمند معنا معرفي مي‌كند؛ معنايي كه تجلي سطحي فرامعنا يا خداوند است. اين‌ امر روان‌شناسي او را به نگرش ‌عرفاني نزديك مي‌كند و موجب مقارن‌هاي مفهومي، در آراي او و ابوالحسين ‌نوري مي‌شود؛ تأكيد بر آزادي، مسئوليت و گوش‌‌دادن به نداي وجدان كه ارتباط با فرامعناست و نيز اشاره به جايگاه ويژۀ پذيرش رنج، انجام تجارب خاص در كشف معنا، از جمله اين مقارنه‌هاست. هرچند ميزان تأكيد آن‌ها بر فرامعنا متفاوت است. متعلق عشق ابوالحسين ‌نوري خداوند است و عشق به او موجب آزادي، ايثار و پديدآورندۀ ارزش‌هاي ‌نگرشي است. اقتران آراي ابوالحسين ‌نوري كه در كتب ‌تاريخي، در زمرۀ عقلاي مجانين قرارگرفته است با شخصيت ‌سالم در نگرش پدر روان‌درماني، قابل‌ تأمل است.