حيات عرفاني در انديشه پولس

در اين مقاله مفهوم حيات عرفاني و چگونگي نيل به آن از ديدگاه پولس بررسي مي‌شود. بنا بر آنچه از مطالعه و تحليل رساله‌هاي او برمي‌آيد، وي مدعي است كه پس از تغيير كيش، درنتيجۀ تجربه‌اي كه در راه دمشق برايش رخ داده است، به حياتي تازه در مسيح دست يافته و سبك زندگي جديدي را تعليم مي‌دهد كه حياتي پاك، معنوي و عرفاني است. پولس نيكوترين حيات را زندگيِ مسيح‌گونه معرفي كرده كه شايستۀ فرزندان خداست. حيات عرفاني يعني زيستن به‌گونه‌اي كه خدا مي‎خواهد و غايت آن مسيح‎گونه‌شدنِ انسان است. هرچند پولس بر فيض خدا در تحقق چنين حياتي تأكيد مي‌ورزد، اما سهم انسان را در رسيدن به آن ناديده نمي‌گيرد. او دعا، مراقبه، وارستگي، طهارت باطن، توكل، پذيرفتن ارادۀ خدا، هماهنگي و همكاري با خدا، ايمان، اميد و محبت را بنيان‌هاي حيات مسيحانه، يعني زندگي عرفاني مي‌داند.