عبدالسلام كامويي؛ شيخ‌‌المشايخ سهرورديه در عراق عجم، يزد و كرمان

عبدالسلام كامويي از عارفان برجسته طريقۀ سهروردي در دوران ايلخاني است. نسبت كامويي به كامو روستايي از توابع كاشان مي‌رسد. از آثار و احوال وي جز اشاراتي چند در خلال نوشته‌هاي شاگردان و تابعانش، اطلاعي در دست نيست. تنها نوشتۀ باقي‌مانده از كامويي نامه‌اش به تقي‌الدين داداست. دادا، عبدالمؤمن اصفهاني و نظام‌الدين محمود كرماني ازجملۀ تربيت‌يافتگانش بوده‌اند. عماد فقيه نيز به كامويي ارادت داشت و با فرزند و جانشينش امام‌الدين محمد بيعت كرد. يك قرن بعد پيرجمال اردستاني نيز در آثار خود به‌صورتي مريدانه به احوال كامويي پرداخته است. عبدالمؤمن اصفهاني كمي قبل از ترجمۀ عوارف به سال 665 ه‍.ق به حلقۀ ياران كامويي پيوست. در همين اوان، نظام‌الدين محمود از كرمان به خدمت كامويي آمد و پس از طي مراحل سلوك به سال 666 ه‍.ق، اجازۀ تأسيس خانقاه در كرمان يافت. در مثنوي‌هاي عماد فقيه، به‌ويژه مثنوي صفانامه و آثار پيرجمال مي‌توان به اطلاعاتي از مقاطع زندگي وي دست يافت؛ اما پذيرش مواردي مانند ملاقات كامويي با سهروردي كه هر دو بدان اشاره كرده‌اند، به‌لحاظِ تاريخي مشكل است. همچنين سلسله‌اي معنوي از كامويي نشئت گرفته است و در مناطقي چون نائين و اردستان به نام پيرجماليه گسترش‌ يافت. بررسي‌هاي مقاله نشان مي‌دهد حوزۀ تعليمي كامويي از كاشان و اصفهان و اردستان تا نائين و يزد و كرمان گسترده بوده و بعد از وي نيز فرزندانش آن را ادامه دادند.