بررسي شاخص‌هاي فقر روستايي و عوامل مؤثر بر آن در ايران

بدون شك اولين قدم در برنامه‌ريزي مبارزه با فقر در راستاي سياست‌گذاري در زمينه توسعه، شناسايي هر چه دقيق‌تر افراد فقير و شناخت صحيح و آگاهانه از وضعيت فقر است. براي انجام اين مهم نيز تعريف، تبيين و كاربرد شاخص‌هايي براي اندازه‌گيري فقر كه بتواند وجوه مختلف فقر را نمايان سازد ضروري به نظر مي‌رسد. در اين راستا تعيين خط فقر و شاخص‌هاي اندازه‌گيري فقر بسيار مهم مي‌باشد. هدف اين تحقيق بررسي شاخص‌هاي اندازه‌گيري فقر و عوامل مؤثر بر آن در مناطق روستايي كشور ايران مي‌باشد كه طي دوره 941365 داده‌هاي خام درآمد هزينه و خصوصيات اجتماعي اقتصادي خانوار از مركز آمار گردآوري شده وسپس به برآورد شاخص‌هاي اندازه‌گيري فقر كه شامل شاخص‌هاي مدرن كه خود به دو گروه شاخص‌هاي نابرابري ساده شامل، شاخص‌هاي جيني، اتكينسون، آرار و نيز شاخص‌هاي نابرابري قطبي‌ شده شامل، شاخص‌هاي دي ايآر، فاسترولفسون، استبانگرادينري و شاخص‌هاي كلاسيك كه شامل شاخص‌هاي نسبت سرشمار، شكاف فقر، نسبت شكاف درآمدي، كاكواني، فقر سن، شدت فقر سن مي‌باشند، پرداخته شده است. نتايج برآورد شاخص‌هاي مورد بررسي كه با استفاده از بسته نرم‌افزاري DASP در نرم‌افزار Stata محاسبه شده‌اند، نشان از افزايش هر دو گروه شاخص‌ها در سال‌هاي ابتداي دوره (701365) و سال‌هاي انتهاي دوره (941391) و كاهش اين شاخص‌ها در ميان دوره (901371) مي‌باشد. در مورد نتايج بررسي عوامل مؤثر بر فقر نيز نرخ تورم، نرخ بيكاري، باروري، بعد خانوار و روند زماني و جمعيت روستايي داراي اثر مثبت و رشد اقتصادي، شاخص قيمت توليدكنندگان كشاورزي، موجودي سرمايه خالص بخش كشاورزي و ارزش افزوده بخش كشاورزي داراي اثر منفي بر فقر بوده‌اند و به عنوان عوامل مؤثر بر فقر شناخته شده‌اند.