راه‌كارهاي دستيابي به كشاورزي كم‌كربن در ايران

هدف از اين پژوهش ارائه راه‌كارهايي براي دستيابي به كشاورزي كم‌كربن در ايران است. بدين منظور ابتدا عوامل اثرگذار بر انتشار كربن با استفاده از داده‌هاي سري زماني 1393-1368 و الگوهاي اتورگرسيو با وقفه توزيعي3 و تصحيح خطا4 شناسايي شده‌اند. سپس با توجه به نحوه اثرگذاري اين عوامل بر انتشار كربن، راهكارهايي براي دستيابي به كشاورزي كم‌كربن در ايران ارائه شده است. نتايج نشان‌دهنده يك رابطه U وارون در بلندمدت بين انتشار كربن و مصرف انرژي در اين بخش است. هم‌چنين حداكثر مقدار آستانه مصرف انرژي، معادل 98/46 ميليون بشكه نفت خام است. در حال حاضر عملكرد بخش كشاورزي بيشتر از اين سطح است و نشان مي‌دهد كه اثر تكنولوژي بر اثرات مقياس و تركيب غالب شده است. لذا انتظار مي‌رود كه با افزايش مصرف انرژي، انتشار كربن از طريق بهبود تكنولوژي به‌تدريج كاهش يابد. نتايج نشان مي‌دهد كه نرخ رشد ارزش‌افزوده بخش كشاورزي در بلندمدت و كوتاه‌مدت تأثيري بر انتشار كربن ندارد. هم‌چنين شاخص توسعه مالي بر انتشار كربن در بلند‌مدت تأثير منفي دارد و در كوتاه‌مدت اثري ندارد. اما اثر شاخص باز بودن تجارت بر انتشار كربن در بلندمدت و كوتاه‌مدت مثبت است و فرضيه پناهگاه آلودگي را تأييد مي‌كند. با توجه به نتايج پژوهش، افزايش حجم اعتبارات بخش خصوصي، تغيير الگوي تجارت با در نظر گرفتن مزيت‌هاي زيست‌محيطي و استفاده از برنامه‌هاي انرژي سبز، به عنوان راهكارهايي براي دستيابي به كشاورزي كم‌كربن در ايران پيشنهاد مي‌شوند.