بررسي و مقايسه پايداري توسعه منطقه‌اي در استان‌هاي خراسان رضوي، شمالي و جنوبي

در سال‌هاي اخير مفهوم توسعه پايدار شهري يكي از مهم‌ترين مفاهيم مشترك در ميان حوزه‌هاي اقتصادي، اجتماعي و جغرافيا بوده است. شاخص جاي پاي اكولوژيك يكي از روش‌هاي اندازه‌گيري ميزان توسعه پايدار در مناطق جغرافيايي مي‌باشد. در اين مقاله با استفاده از شاخص جاي پاي اكولوژيك به بررسي پايداري توسعه در استان‌هاي خراسان پرداخته شده است. نتايج مطالعه نشان مي‌دهد ساكنان استان خراسان شمالي با مقدار 1/9704 هكتار داراي كمترين جاي پاي اكولوژيك و ساكنان استان خراسان جنوبي با مقدار 2/1699 سرانه هكتار داراي بالاترين جاي پاي اكولوژيك در ميان استان‌هاي مورد مطالعه هستند. علاوه بر اين هر يك از ساكنان استان خراسان رضوي با كسري اكولوژيك به‌اندازه 1/1404 هكتار ناپايدارترين استان در ميان استان‌هاي مورد مطالعه بوده و ساكنان استان خراسان شمالي با كسري اكولوژيك به‌اندازه 0/7642 سرانه هكتار پايدارترين استان از لحاظ اكولوژيك در ميان استان‌هاي مورد مطالعه مي‌باشند.