مكان و تأثير آن بر حيات بنگاه (تجاربي از بنگاه‌هاي جديد‌الورود صنعت نساجي در ايران)

برقراري توازن و تعامل اقتصادي و استفاده از مناطق مختلف فراخور استعدادهاي منابع انساني و مواهب طبيعي هر منطقه يكي از جلوه‌هاي توسعه پايدار در هر كشور است. اين موضوع اگرچه در مورد تمامي بخش‌هاي اقتصادي موضوعيت دارد، اما در ايران و در مورد بخش صنعت اهميتي دوچندان مي‌يابد. شواهد نشان‌دهنده آن است كه در هر سال علي‌رغم ورود تعداد زيادي از بنگاه‌هاي جديد به اين بخش، تعداد زيادي نيز در سال‌هاي ابتدايي ورود از فعاليت خارج گرديده‌اند. اما بر اساس مطالعات موجود در ميان عوامل مؤثر بر دوره حيات بنگاه‌هاي اقتصادي، مكان استقرار آن از اهميتي اساسي برخوردار بوده است؛ از اين‌رو، اين مطالعه با هدف بررسي تأثير مكان بر دوره حيات بنگاه‌هاي جديدالورود صنعت نساجي به‌عنوان يكي از بزرگ‌ترين صنايع كشور طراحي شده است. داده‌هاي اين مطالعه از مركز آمار ايران تهيه گرديده و با استفاده از روش رگرسوني پروبيت مورد آزمون قرار گرفته است. نتايج بيانگر تأثير معني‌دار مكان بر دوره حيات بنگاه‌هاي جديدالورود صنايع نساجي ايران و به‌نفع استان‌هاي توسعه‌نيافته صنعتي نسبت به ديگر استان‌ها است. تمايز تأثير مكان بر دوره حيات در گروه استان‌هاي همگن از حيث توسعه‌يافتگي يا توسعه نيافتگي نيز تنها در گروه استان‌هاي توسعه يافته قابل مشاهده است. از نظر سياست‌گذاري اين يافته‌ها بيانگر لزوم توجه به عامل مكان در استقرار بنگاه در سطح كلي و حتي در ميان استان‌هاي همگن از حيث سطح توسعه‌ صنعتي با توجه به نوع بنگاه مورد نظر و زمينه فعاليت آن (و در اين مطالعه صنعت نساجي) است.