تحليل نقش دانشگاه پژوهي در برنامه درسي آموزش عالي از ديگاه متخصصان برنامه درسي

امروز رشد انتظارات از دانشگاهها منجر به شكل گيري دانشگاه هايي شده است كه بطور مستمر با محيط پيرامون خود در ارتباط مي باشند و سعي مي كنند تا انتظارات ذينفعان خود را درك و پاسخ دهند. در راستاي شكل گيري اين روند، مفهوم دانشگاه پژوهي به عنوان فرايند كه ضمن توجه به محيط بيرون، امكان بهبود هاي درون ي را فراهم مي سازد، پديد آمده است. يكي از بهبودهاي درون محيطي دانشگاهي مي تواند در برنامه درسي نظام آموزش عالي اتفاق بيافتد. در اين پژوهش تلاش گرديد تا ذهنيت متخصصان برنامه درسي با توجه به تجربيات مختلف آنها درباره دانشگاه پژوهي و ارتباط آن با برنامه درسي در نظام آموزش عالي مورد شناسايي قرار گيرد. براي اين منظور از روش كيو استفاده شد. داده هاي پژوهش از 20 متخصص جمع آوري و براساس روش كيو مورد تحليل قرار گرفت. نتايج اين پژوهش نشان داد كه متخصصان برنامه درسي با سه رويكرد متفاوت به ارتباط ميان دانشگاه پژوهي و برنامه درسي در نظام آموزش عالي نگاه مي كنند. در نگاه اول، متخصصان دانشگاه پژوهي را عاملي براي ايجاد مسائل جديد براي برنامه درسي ذكر مي كنند. در نگاه دوم، معتقدند كه دانشگاه پژوهي مي تواند راهبردها و چشم اندازهاي برنامه درسي را تحت تاثير قرار دهد و در نگاه سوم، اعتقاد بر اين است كه دانشگاه پژوهي موجب تسهيل بكارگيري دانش مي شود و مي تواند برنامه درسي را به سمت كاربرد بيشتر سوق دهد.