نقش عوامل اجتماعي و آموزشي در تضعيف انگيزه تحصيلي دانش‌آموزان دوره دوم متوسطه شهر كرمانشاه

هدف اين پژوهش شناسايي عوامل اجتماعي و آموزشي موثر در كاهش انگيزه تحصيلي دانش‌آموزان دوره متوسطه بود. در اين پژوهش از مدل ميلر و بريكمن(2004) به عنوان مبنا استفاده شد. جامعه آماري آن شامل كليه دانش‌آموزان دوره متوسطه شهر كرمانشاه در سال تحصيلي 94-93 بود كه با استفاده روش نمونه‌گيري تصادفي طبقه‌اي از سه ناحيه آموزش‌و پرورش 384 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار جمع‌آوري اطلاعات در اين پژوهش پرسشنامه محقق ساخته بوده كه روايي محتوايي آن با نظرات اصلاحي و تاييدي ده نفر از صاحب‌نظران حوزه انگيزه تحصيلي و برنامه درسي به‌دست آمده است و پايايي آن نيز پس از اجراي آزمايشي در بين 60 نفر از دانش‌آموزان، آلفاي كرانباخ به ميزان 0.87 محاسبه شد. براي تحليل داده‌ها ابتدا از تحليل عامل اكتشافي و سپس براي تعيين ميزان برازش آنها از تحليل عامل تاييدي استفاده گرديد. يافته‌هاي اين پژوهش نشان داد: مجموعا نه عامل شامل؛ خانواده و مسائل مرتبط با آن، نحوه توجه جامعه به علم و علم‌آموزي، بيكاري تحصيلكرده‌ها، كاربردي نبودن آموخته‌ها، ضعف معلمان، كيفيت پايين برنامه درسي، ساختار و مقررات مدارس، نحوه مديريت مدارس و توسعه و دسترسي به فناوري‌هاي نوين ارتباطي به ترتيب اولويت و مجموعا 45.72 درصد از واريانس مربوط به عوامل كاهش انگيزه تحصيلي(برون و درون نظام آموزشي) دانش‌آموزان متوسطه پسر شهر كرمانشاه را تبيين مي‌كنند. همچنين شاخص‌هاي برازش مانند RMSEA ، GFI ، AGFI ، NFI ، IFI و CFI بسندگي عامل‌ها و خرده عامل‌هاي كشف شده را تاييد مي‌كند.