بررسي تاثير برنامه ارتقاء دهنده فعاليت فيزيكي مبتني بر پروتكل حركات ورزشي در بيماران ديابتي نوع دو

The Effect of Physical Activity Upgrading Program Based on Sporting Motion Protocols in Type II Diabetic Patients

مقدمه: ديابت عامل مرگ بيش از 1/3ميليون در دنيا است. برنامه­ هاي تمرين بدني از 8 هفته تا يك سال سطح هموگلوبين گليكوزيله را تقريباً به ميزان 0/6 درصد كاهش مي‌دهد. نگه داشتن HbA1C زير 7 درصد نه تنها از پيدايش عوارض ديابت در چشم‌ها، كليه‌ها و اعصاب جلوگيري مي‌كنند حتي در صورت وجود اين عوارض باعث برگشت آن‌ها شده و از پيشرفتشان جلوگيري به عمل مي‌آورد. اميد است با انجام برنامه ارتقاء دهنده فعاليت فيزيكي مبتني بر پروتكل حركات ورزشي در بيماران ديابتي نوع دو در جهت بهزيستي بيماران گامي برداشته شود. روش كار:75 نفر زن ديابتي انتخاب ‌شد و به‌صورت تصادفي در گروه‌هاي مداخله و كنترل قرار گرفتند. پيش‌آزمون فعاليت فيزيكي به همراه آزمايش HbA1C انجام گرفت و سپس برنامه آموزشي تدارك ديده‌شده بر روي گروه‌هاي مداخله اجراشد. آزمايش HbA1C و پس‌آزمون در گروه مداخله و كنترل، تكرار شد. روش جمع‌آوري اطلاعات شامل پرسشنامه مشخصات دموگرافيك افراد موردمطالعه و نسخه كوتاه پرسشنامه بين المللي فعاليت فيزيكي است. براي بررسي ارتباط هريك از فاكتورها، از آزمون‌هاي مناسب استفاده شد. نتايج: ميزان HbA1C در گروه كنترل قبل و بعد از مداخله ميانگين به ترتيب1/59±8/3 و 1/33±8/8بوده است . و در بررسي رابطه آماري ميزان HbA1C بعد از مداخله در گروه كنترل و شاهد رابطه معني‌دار آماري با آزمون تي مستقل وجود داشت (0/005=P). بعد از مداخله كليه بيماران قادر به انجام حركات نرمشي و حركات سرد كردن بودند. نتيجه‌گيري:برنامه ارتقاء دهنده فعاليت فيزيكي مبتني بر پروتكل حركات ورزشي در بيماران ديابتي نوع دو در بهبود شاخص سلامت بيماران موثر بوده است.

Introduction:Diabetes is the cause of more than 1.3 million deaths worldwide. Exercise programs reduce glycosylated hemoglobin levels by about 0.6 percent from 8 weeks to one year. Keeping HbA1C below 7% not only prevents the onset of diabetes complications in the springs, kidneys and nerves, but also prevents them from progressing and prevents them from progressing. Exercise in type 2 diabetic patients should be taken to improve patient well-being. Materials and Methods: 75 diabetic women were selected and randomly assigned to intervention and control groups. The physical activity test was performed with the HbA1C test and then the prepared training program was performed on the intervention groups. The HbA1C and posttest tests were repeated in the intervention and control group. The data collection method includes a demographic profile questionnaire of the studied individuals and a short version of the International Physical Activity Questionnaire. Appropriate tests were used to investigate the relationship between each factor. Results: The HbA1C level in the control group before and after the mean intervention was 3.8 59 1.59 and 8.8 33 1.33, respectively. an‎d in the study of the statistical relationship between HbA1C level after intervention in the control and control group, there was a statistically significant relationship with independent t-test (P = 0.005). After the intervention, all patients were able to perform soft movements and cooling movements. Conclusion: The program of promoting physical activity based on the exercise protocol in type 2 diabetic patients has been effective in improving the health index of patients.