سنجش و تحليل شاخص‌هاي توسعه مسكن روستايي (مورد مطالعه: روستاهاي استان تهران)

توسعه روستايي از عوامل مختلفي نشأت مي‌گيرد كه يكي از آن‌ها مسكن مطلوب است كه يكي از شاخص‌هاي تعيين كيفيت زندگي و رفاه اجتماعي نيز مي‌باشد، بنابراين برنامه‌ريزي براي مسكن روستايي به‌عنوان يكي اجزاي اصلي نظام سكونت گزيني امري ضروري مي‌باشد. يكي از راه‌هاي مهم آگاهي از وضعيت مسكن در فرايند برنامه‌ريزي روستايي، استفاده از شاخص‌هاي مسكن است اين شاخص‌ها بيانگر وضعيت كمي و كيفي مسكن روستايي در هر مقطع زماني است. پژوهش حاضر از  نوع كاربردي توسعه‌اي و ازنظر روش توصيفي تحليلي بوده كه با هدف بررسي شاخص‌هاي كمي و كيفي مسكن مناطق روستايي استان تهران انجام‌شده است. آﻣﺎرﻫﺎي ﻣﻮردﻧﻴﺎز از ﺳﺮﺷﻤﺎري ﻋﻤﻮﻣﻲ ﻧﻔﻮس و ﻣﺴﻜﻦ 1395 مربوط به استان تهران استخراج گرديده و سپس 19 شاخص اصلي با بهره‌گيري از اصول آماري شاخص سازي و داده‌پردازي در 52 شاخص مسكن روستايي، تركيب و استنتاج گرديده‌اند و  با استفاده از روش تحليل عاملي مهم‌ترين عوامل مؤثر در وضعيت مسكن روستايي تعيين‌ شده‌اند. در مرحله بعد با بهره‌گيري از روش ويكور مناطق روستايي شهرستان‌هاي استان ازلحاظ برخورداري از شاخص‌هاي مسكن رتبه‌بندي و سطح‌بندي شدند. يافته‌هاي پژوهش حاصل از تحليل عاملي، بيانگر تقليل شاخص‌هاي مورد مطالعه به چهار عامل است كه جمعاً 93.67 درصد از واريانس را دربر مي‌گيرند. در بين 4 عامل استخراج‌شده، عامل رفاهي به‌تنهايي 59.79 درصد واريانس را پوشش مي‌دهد. كه تأثيرگذارترين عامل در مطالعه است. نتايج به‌دست‌آمده از مدل ويكور جهت رتبه‌بندي مناطق روستايي تهران بر اساس شاخص‌هاي مورد بررسي حاكي از آن است كه شهرستان شميران با مقدار Q (0.98) در رتبه نخست و شهرستان‌هاي قدس و ملارد نيز با مقدار  Q(0.20 و 0.19) در رتبه آخر قرارگرفته‌اند.