تاثير گروه درماني شناختي - رفتاري بر افزايش مثبت انديشي و تاب آوري در مردان مبتلا به سرطان معده

Effects of Cognitive-Behavioral Group Therapy on Increased Life Expectancy of Male Patients with Gastric Cancer

سرطان معده يكي از شايع ترين بدخيمي ها در سرتاسر جهان مي باشد، كه جزو بيماريهاي چند عاملي دسته بندي مي شود. بيشتر افرادي كه به سرطان مبتلا مي شوند، يك دوره فشار رواني را تجربه مي كنند. از آنجائيكه تاب آوري و مثبت انديشي نقش موثري در مقابله با بيماريهاي مزمن دارند. لذا اين مطالعه به منظور اثر بخشي گروه درماني شناختي رفتاري بر ميزان تاب آوري و مثبت انديشي در بيماران مرد مبتلا به سرطان معده انجام شد.مواد و روش ها: اين مطالعه مقطعي بر روي92 نفر از مردان مبتلا به سرطان معده مراجعه كننده به مجتمع پزشكي طوبي واقع در شهر ساري كه صورت تصادفي به دو گروه 46 نفره آزمايش و كنترل تقسيم شدند، انجام گرديد. دو گروه در مرحله پيش آزمون پرسشنامه هاي استاندارد مثبت انديشي(15030 نمره) و تاب آوري (1000 نمره) را تكميل نمودند. گروه آزمايش به مدت 10 هفته، هر هفته يك جلسه 90 دقيقه اي، تحت گروه درماني شناختيرفتاري قرار گرفتند. گروه كنترل مداخله خاصي را دريافت ننمودند. سپس هر دو گروه در مرحله پس آزمون مجددا پرسشنامه ها را تكميل و مورد مقايسه قرار گرفتند.يافته ها: پيش از آزمون ميانگين نمره مثبت انديشي در گروه آزمايش (24/21 ±88/71) و در گروه كنترل (24/23 ±94/54) بود. ميانگين نمره تاب آوري گروه آزمايش (22/20 ±26/60) و گروه كنترل (22/24 ±30/45) بود، كه دو گروه اختلاف معني داري با هم نداشتند. اما در مرحله پس آزمون از نظر مثبت انديشي (گروه آزمايش 28/16 ±106/33 در مقابل 24/71 ±94/43 گروه كنترل) (0/01>p) و از نظر تاب آوري (گروه آزمايش 23/5 ±40/82 در مقابل 20/89 ± 30/91 گروه كنترل) (0/01p<) تفاوت معني داري داشتند. نتيجه گيري: نتايج مطالعه نشان داد كه درمان گروهي شناختي رفتاري مي تواند تاب آوري و مثبت انديشي را در بيماران مبتلا به سرطان معده افزايش دهد.

Gastric cancer is one of the most common malignancies in the world, which is classified as a multifactorial illness. Most canceric patients experience a period of stress. Since being patient and positive thinking play an effective role in coping with chronic diseases. Therefore, this study was conducted to evaluate the efficacy of cognitive-behavioral therapy group on being patient and positive thinking in gastric cancer patients. METHODS: This cross-sectional study was performed on 92 men with gastric cancer who were referred to the Tooba Medical Center in Sari who were randomly divided into two groups of 46 test and control groups. The two groups completed the standard questionnaire of positive thinking (150-30 points) and being patient (100-0 score) in the pre-test phase. The test group was trained of cognitive behavioral therapy for ten sessions of 90 minutes. The control group did not receive any special intervention. Then, both groups completed the questionnaires again in the post-test phase. FINDINGS: The mean score of positive thinking before the test in the test group was (88.71±24.21) and in the control group was (94.54±24.23). The mean score of being patient in the test group was (26.66±22.20) and in the control group was (30.45±22.42) that they were not significant. However, in the post-test phase, positive thinking (test group 106.33±28.16 vs. control group 94.43±24.71) (p<0.01) and in terms of being patient (the test group 23±23.5) /40 versus 30.91 ± 20.89 control group (p<0.01) had a significant difference. CONCLUSION: According to the results, -behavioral therapy group can increase being patient and positive thinking in patients with gastric cancer.