رابطه تاب آوري با موفقيت تحصيلي در دانشجويان دانشكده دندانپزشكي دانشگاه علوم پزشكي شهيد بهشتي 95-1394

زمينه و اهداف: شناخت ارتباط برخي ويژگيها از جمله تاب آوري، با موفقيت تحصيلي كمك كننده است. لذا اين پژوهش با هدف بررسي ارتباط بين تاب آوري و موفقيت تحصيلي در دانشجويان دندانپزشكي ترتيب داده شد. مواد و روشها: اين مطالعه همبستگي از نوع مقطعي بود كه تعداد 185 نفر از دانشجوان دندانپزشكي دانشگاه علوم پزشكي شهيد بهشتي به ي روش نمونه گيري آسان، در آن شركت داشتند. ابزار تاب آوري، پرسشنامه كونور  ديويدسون و ملاك اندازه گيري موفقيت تحصيلي معدل نمره آزمون علوم پايه بود. تحليل دادهها با استفاده از آزمون كاي دو و رگرسيون لجستيك انجام شد. براي رعايت كامل اخلاق در پژوهش، براي دانشجويان، موضوع تحقيق توضيح داده شد و بعد از گرفتن رضايت شفاهي، در مطالعه شركت داده شدند. يافتهها: بين نمره تاب آوري با نمره علوم پاه به عنوان ملاك موفقيت تحصيلي ارتباط مثبت و مستقيم معني دار مشاهده شد. ميانگين نمره يتاب آوري 62/27بود. حداقل نمره تاب آوري 21 و حداكثر نمره تاب آوري 91 تعيين شد. 82/7 درصد داراي نمره علوم پايه بيشتر از 120 موفق و 12/4درصد داراي نمره علوم پايه كمتر از 120 غيرموفق بودند.نتيجه گيري: نتايج اين مطالعه براي برنامهريزان آموزشي، بسيار مفيد است. در برنامه فعلي آموزشي دندانپزشكي تاكيد بيشتر بر صلاحيت هاي حرفهاي به عنوان عامل موفقيت تحصيلي است، در حالي كه برخي خصوصيات شخصيتي فردي هم با موفقيت تحصيلي مستقيما در ارتباط هستند. لذا بر لزوم تغيير و اصلاح برنامه هاي آموزشي به سمت پرورش ابعاد شخصيتي موثر بر منش و رفتار حرفه اي تاكيد مي شود.