بررسي وضعيت نشاط اجتماعي و ارتباط آن با آمادگي جسماني جوانان استان خراسان جنوبي

Investigation of social happiness status and its relationship with physical fitness among youth in South Khorasan province

نشاط اجتماعي و سلامت جسماني با توجه به سبك زندگي امروزي يكي از اصلي ترين نيازهاي جوامع است. هدف مطالعه حاضر بررسي وضعيت نشاط اجتماعي و ارتباط آن با عوامل آنتروپومتريكي و آمادگي جسماني جوانان بود. روش تحقيق: جامعه آماري اين تحقيق را كليه جوانان 20 تا 29 ساله استان خراسان جنوبي تشكيل مي­دادند كه بر اساس روش نمونه­ گيري خوشه­ اي چند مرحله­ اي تصادفي و با استفاده از فرمول كوكران حداقل حجم نمونه 384 نفر به عنوان آزمودني انتخاب شدند. براي اندازه ­گيري نشاط اجتماعي از پرسشنامه شادكامي آكسفورد استفاده شد. استقامت عضلاني و قلبي ـ عروقي به ترتيب با استفاده از آزمون دراز و نشست و آزمون راكپورت تعيين شد. بعلاوه، قدرت عضلاني با استفاده از آزمون قدرت عضلات دست با دينامومتر محاسبه شد. همچنين، نمايه توده بدن (BMI) و نسبت دور كمر به باسن (WHR) هر آزمودني تعيين شد. يافته ­ها: نتايج نشان داد ميانگين متغير نشاط اجتماعي (64/3) و تمامي مولفه­ هاي شامل در آن در بين جوانان استان خراسان جنوبي در سطح مطلوبي قرار دارد. بين نشاط اجتماعي با متغير سن و جنسيت آزمودني­ها ارتباط معني داري وجود ندارد. با وجود اين، بين ميانگين ميزان­ نشاط اجتماعي با توجه به وضعيت تاهل، شاغل بودن و ميزان تحصيلات تفاوت معني داري وجود دارد. علاوه بر اين، بين نشاط اجتماعي و پارامترهاي BMI، استقامت عضلاني، و استقامت قلبي ـ تنفسي ارتباط معني­ داري وجود دارد. نتيجه­ گيري: به طور كلي، نتايج مبين اين است افرادي كه از آمادگي جسماني بالاتري بخصوص در شاخص ­هاي تركيب بدني و استقامت عضلاني و قلبي ـ تنفسي برخوردار هستند نشاط اجتماعي بالاتري را تجربه مي ­كنند.

Background and Aim: The aim of current study was to investigate the status of social happiness and its relationship with anthropometrics and physical fitness factors among youth. Materials and Methods: The statistical population of this study was all young people aged 20-29 years old in South Khorasan province. Based on randomized multistage cluster sampling, 384 subjects were selected using the Cochran formula. Oxford happiness questionnaire was used to measure social happiness. Muscular and cardiovascular endurance were determined using a sit-up and Rockport tests, respectively. In addition, muscle strength was calculated by using the hand grip dynamometer tests. Body mass index (BMI) and waist to hip ratio (WHR) of each subject were also determined. Results: The results showed that the average of social happiness and all its components are at a desirable level among the youth of South Khorasan province. There is no meaningful relationship between social happiness and the age and gender of the subjects. However, there is a significant difference between the mean of social happiness in relation to marital status, employment status and educational level. In addition, there is a meaningful relationship between social happiness and parameters of BMI, muscular endurance, and cardio-respiratory endurance. Conclusion: In general, the results indicate that individuals with higher physical fitness, especially in body composition and muscular and cardio-respiratory endurance, experience higher social happiness.