پيش بينى احساس تنهايى و اميد به زندگى فرزندان دختر براساس تعارضات زناشويى و مشكلات عاطفى-هيجانى مادران

زمينه و هدف: هدف پژوهش حاضر پيش بينى احساس تنهايى و اميد به زندگى فرزندان دختر براساس تعارضات زناشويى و مشكلات عاطفى- هيجانى مادران بود. روش: روش پژوهش، همبستگى و جامعه‌ مورد مطالعه را تمام دانش آموزان دختر مقطع متوسطه دبيرستان هاى ناحيه‌ سه آموزش و پرورش شهر كرج در نيمسال دوم سال تحصيلى 95-94 و مادران آن ها و نمونه‌ پژوهش 200 دانش آموز و مادران آن ها بودند. دانش آموزان، پرسشنامه هاى احساس تنهايى راسل و اميد به زندگى اشنايدر و مادران آن ها، پرسشنامه هاى تعارضات زناشويى ثنايى، افسردگى و اضطراب بك و پرخاشگرى اهواز را تكميل كردند. براى تجزيه و تحليل داده ها از روش هاى آمارى همبستگى پيرسون و رگرسيون چند متغيره‌ سلسله مراتبى و نرم افزار SPSS استفاده شد. يافته ها: ابعاد تعارضات زناشويى مادر به صورت معنادار در سطح معنادارى 0/01، احساس تنهايى را در فرزندان آن ها پيش بيني كرد (p 0/01،F(191,6)=23/696). ابعاد تعارضات زناشويى مادر به صورت معناداري در سطح معنادارى 0/01، اميد به زندگى را در فرزندان آن ها پيش بيني كرد (p 0/01،F(191,6)=13/174). نتيجه گيرى: تعارضات زناشويى و مشكلات هيجانى مادران با احساس تنهايى دختران رابطه‌ مثبت معنادار و با اميد به زندگى دختران رابطه‌ منفى معنادار داشتند. از آنجايى كه خانواده، شبكه اى از ارتباط هاست كه در آن والدين و كودكان در فرآيندى دوسويه با هم در تعامل اند، لذا در اين مجموعه، طرفين قادرند تأثيرات قابل توجهى بر يكديگر داشته باشند. چنين به نظر مى رسد كه لازم است مسئولان بهداشتى و آموزشى با بهره گيرى از متخصصان بهداشت روان، مداخلات آموزشى مناسبى را جهت افزايش بهداشت و سلامت روانى خانواده ها و به تبع آن فرزندان تدارك ببينند؛ چرا كه جامعه‌ سالم از خانواده هاى سالم تشكيل مى شود.