بررسي تطبيقي مباني تفسيري كشّاف، روح المعاني و الكاشف، درباره شفاعت مسلمان گناهكار

« شفاعت» يكي از باورهاي كلامي مشترك ميان مشركان، يهوديان و مسلمانان است. اين باور در ميان مسلمانان، جايگاه مهمي را به خود اختصاص داده است. از گذشته‌هاي دور، ميان عالمان و مفسران مسلمان درباره پذيرش شفاعت مسلمان گناهكار، اختلاف بوده است. برخي يك‌سره شفاعت را انكار مي‌كنند و برخي ديگر آن را مي‌پذيرند. گفتني است، اين دو رويكرد بر تفسير آنان از آيات شفاعت اثرگذار بوده است. به‌نظر مي‌رسد، هريك از رويكردهاي مذكور در تفسير آيات شفاعت مبتني ‌بر يك مباني است. اين نوشتار در صدد واكاوي مباني اين دو رويكرد در تفسيرهاي «كشّاف»، «روح المعاني» و «الكاشف» است كه هريك به ترتيب نماينده رويكرد اعتزالي، اشعري و شيعي به قرآن است. اين نوشتار تلاش مي‌كند، مباني تفسيري رويكرد پذيرش و عدم پذيرش شفاعت نسبت به مسلمان گناهكار را واكاوي كند. با كوششي كه انجام شد، روشن گرديد كه سه مبنا (يگانگي ايمان و عمل، يگانگي ايمان و تصديق قلبي، يگانگي ايمان و تصديق قلبي همراه با انجام فرايض) به‌ترتيب بر رويكرد تفسيري «كشّاف»، «روح المعاني» و «الكاشف» اثرگذار بوده است.