اولويت‌بندي راهبردهاي امنيت پايدار در آمايش مناطق مرزي(مطالعه موردي: استان كردستان)

از مهم‌ترين عوامل تهديدكننده امنيت يك جامعه، وجود نابرابري‌هاي فضايي بين مناطق مختلف جغرافيايي آن است. اين نابرابري‌هاي توسعه‌اي، شكاف‌هاي سياسي، اقتصادي و اجتماعي را عميق‌تر مي‌كند. دراين‌بين مناطق مرزي كشور با مشكلات بسياري ازجمله: خالي شدن سكنه، مهاجرت مرزنشينان، جداي گزيني از برنامه‌هاي توسعه كشور، عدم امنيت پايدار و... مواجه‌اند كه اين امر ضرورت انجام مطالعات علمي و نظم‌بخشي به تصميم‌گيري از طريق تدوين و اولويت بندي راهبردها و برنامه‌هاي توسعه كارآمد در چارچوب آمايش مناطق مرزي را انكارناپذير مي‌سازد. روش پژوهش توصيفيتحليلي و ميداني (بر اساس پرسشنامه) در قالب طيف ليكرت است. در اين پژوهش بر اساس نظرات كارشناسان نقاط قوت، ضعف، فرصت‌ها و تهديدهاي امنيت پايدار در منطقه در قالب مدل SWOT مطالعه، شناسايي و مورد تجزيه‌وتحليل قرار گرفت. نتايج نشان داد كه وضعيت توسعه امنيت پايدار استان كردستان از الگوي تهاجمي (SO) تبعيت مي‌كند. با توجه به تعريف اين الگو، بايد راهبردهايي را اتخاذ كرد كه با بهره‌گيري از نقاط قوت درصدد بهره‌برداري از فرصت‌ها برآييم و بتوانيم به توسعه پايدار امنيت دست‌يابيم. درنهايت از روش QSPM با توجه به شرايط فعلي، اولويت‌بندي راهبردهاي مناسب در جهت آمايش مناطق مرزي مشخص گرديد. يافته‌هاي حاصل از اولويت بندي راهبردها نشان مي‌دهد كه از بين راهبردهاي تدوين‌شده بالاترين جذابيت مربوط به آماده‌سازي حداكثري نيروي انتظامي جهت مقابله با ناامني‌هاي احتمالي با نمره 6/65 است و پايين‌ترين جذابيت به راهبرد مبارزه با اشرار و قاچاقچيان در سطح استان با نمره 5/15 تعلق دارد.