تبيين نقش تمركزگرايي در ايجاد چالش هاي مديريت شهري در ايران

سيستم اداري ايران به‌صورت متمركز اداره مي شود كه اين سيستم باعث به وجود آمدن چالش هايي در اداره كشور به ويژه در حوزه مديريت شهري بوده است. هرچند كه با تشكيل شوراي اسلامي شهر و اعطاي بعضي از وظايف به شهرداري، حركتي جديد به سمت تمركززدايي در شهرها شروع شده، اما به خاطر سيستم پيچيده ساختار مديريتي و برنامه ريزي كشور، هنوز اين امر در زمينه تمركززدايي توفيقي نداشته و به همين دليل سيستم مديريت شهري با چالش هاي بزرگي همراه است. هدف اين تحقيق بررسي نقش تمركزگرايي در ايجاد چالش هاي مديريت شهري در ايران مي باشد كه اين امر با استفاده از روش تحقيق توصيفي ـ تحليلي به انجام رسيده است. نتايج تحقيق نشان مي دهد كه تمركزگرايي در ساختار مديريتي ايران باعث تكوين رويكرد بخشي و دولتي و دولت ‌محور نسبت به شهر و مسائل مختلف شهري شده كه حاصل آن چيزي غير از تضعيف جايگاه شهرداري ها در سيستم مديريت شهري نيست. همچنين اين امر چالشهايي(محتوايي و رويه اي) را در ايران در حوزه مديريت شهري ايجاد كرده است كه رهايي از اين چالش ها نيازمند بازساخت نگرش ها و ديدگاه ها و روش هاي موجود در شيوه مديريت شهري در ايران مي باشد. در مجموع، بر اساس نتايج تحقيق، در ساختار متمركز اداري – سياسي ايران، مديريت و برنامه ريزي به جاي تحقق توسعه مانع اصلي توسعه محسوب مي شود. لذا تلاش هاي فراواني بايد انجام گيرد تا زمينه مساعد براي مشاركت همه‌جانبه به ‌منظور تمركززدايي انجام شود. براي رفع اين چالش، تغيير در نگرش به ساختار مديريت شهري به‌عنوان تقويت حكومت محلي و مشاركت مردمي و مديريت يكپارچه و تقسيم قدرت از بالا به پايين و تغيير اين ساختار به سيستم از پايين به بالا مي باشد تا هر سطحي به‌صورت جداگانه با توجه به استعدادها و محدوديت هاي خود توسعه و برنامه ريزي يابد.