رفتارسنجي اثر گرمايش جهاني بر پُرفشار جنب حاره

اين مطالعه با هدف بررسي اثر گرمايش جهاني بر رفتار پُرفشار جنب حاره به‏انجام رسيد. بدين‏منظور، از داده‏هاي حداكثر دماي روزانه 49 ايستگاه سينوپتيك طي 1977 تا 2016 استفاده شد؛ با توجه به روند دماهاي بالاي صدك 95، سال 1996 مرزِ بين دو دوره قبل و بعد از تشديد گرمايش انتخاب شد. نتايج حاصل از تحليل‏ها نشان داد در دوره اول مقدار دما به 39.5 درجه رسيده است؛ درحالي‏كه در دوره دوم اين مقدار به 40.5 درجه رسيده است و فراواني دماهاي آستانه در دوره اول بسيار كمتر از دوره دوم بوده است. به‏ عبارت ‏ديگر، رفتار گرمايش جهاني ثابت شد و فراواني دماهاي بالاي 40.5 درجه در بيشتر ايستگاه‏ها فراگير و به حالت عادي و نرمال درآمد. نتايج تحليل سينوپتيك نشان داد ميانگين بلندمدت ارتفاع هسته پُرفشار جنب حاره طي دوره اول نسبت به دوره دوم افزايشي دَه‏متري داشته است؛ اما ميانگين بلندمدت اختلاف ارتفاع هسته پُرفشار جنب حاره در دوره دوم، نسبت به دوره اول، در ماه جولاي، در طول 52.5 درجه شرقي به بيش از 100 متر رسيده است. همچنين، نتايج حاصل از رابطه متقابل دما و ارتفاع جو نشان داد كه دليل افزايش ارتفاع هسته پُرفشار جنب حاره افزايش دما در لايه‏هاي پايين اتمسفر است.