بهينه‌سازي نقشه حساسيت نسبت به فرسايش آبكندي با استفاده از روش‌هاي تلفيقي آماري داده محور (مطالعه موردي: حوضه طرود-نجارآباد)

اولين و كليدي ترين گام در زمينه كاهش خسارات و مديريت فرسايش خندقي كه باعث هدر رفت منابع آب و خاك مي گردد، تهيه نقشه حساسيت فرسايش آبكندي مي باشد. در پژوهش حاضر پتانسيل وقوع فرسايش آبكندي در حوضه طرود نجارآباد با استفاده از عدم قطعيت روش نظريه شواهد و رگرسيون چند متغيره خطي و هم چنين تركيب روش هاي فوق الذكر مورد بررسي و ارزيابي قرار گرفت. به اين منظور در ابتدا نقشه موقعيت مكاني خندق ها با استفاده از منابع مختلف تهيه گرديد و از 217 خندق شناسايي شده به طور تصادفي 70 درصد (152 خندق) براي مدل سازي و 30 درصد (65 خندق) براي اعتبارسنجي در نظر گرفته شد. در گام بعد 14 پارامتر موثر در رخداد خندق در منطقه مطالعاتي شامل پارامترهاي توپوگرافيك، ژئومورفومتريك، محيطي و هيدرولوژيك براي مدل سازي انتخاب گرديد. نتايج روش رگرسيون چند متغيره نشان داد كه پارامترهاي كاربري اراضي، شيب و فاصله از آبراهه بيشترين تاثير را در رخداد خندق داشته اند. نقشه هاي حساسيت تهيه شده به 5 كلاس حساسيت خيلي كم تا خيلي زياد گرديد. روش هاي مساحت زير منحني و شاخص سطح سلول هسته به منظور اعتبار سنجي مورد استفاده قرار گرفت. نتايج صحت سنجي نشان داد كه مدل تركيبي داراي مقدار مساحت زير منحني (AUC) بيشتر (0.933) نسبت به مدل هاي نظريه شواهد دمپسترشفر (0.914) و رگرسيون چند متغيره (0.890) مي باشد و هم چنين مقدار SCAI در مدل تركيبي از حساسيت خيلي كم به سمت حساسيت خيلي زياد داراي روند نزولي مي باشد كه بيانگر تفكيك مناسب كلاس هاي حساسيت در اين مدل مي باشد. با توجه به دقت عالي روش تركيبي ارائه شده در اين پژوهش، نتايج اين پژوهش مي تواند مورد استفاده تصميم گيران و مديران محلي به منظور كاهش خسارات و روش شناسي ارائه شده در اين پژوهش مي تواند در مناطق مشابه جهت تعيين مناطق حساس به فرسايش آبكندي مورد استفاده قرار گيرد.