بررسي عوامل عدم تحقق رشد اقتصادي پايدار از منظر سرمايه اجتماعي در اقتصاد ايران

پژوهش حاضر عوامل عدم تحقق رشد اقتصادي پايدار از منظر سرمايه اجتماعي در اقتصاد ايران را بررسي نموده است. براي اين منظور ابتدا استان‌هايكشور بر اساس شش متغير‌ كليدي اقتصادي حساس به اعتماد (شامل كارآفريني، سطح تحصيلي، اشتغال، توليد واقعي سرانه، بهره‌وري نيروي كارو مشاركت زنان در بازار كار) با استفاده از روش‌هاي خوشه‌بندي وتحليل تشخيصي به سه منطقه طبقه‌بندي شدند. سپس اثر پنج متغير سرمايه اجتماعي (شامل آسيب‌هاي اجتماعي، اقتصادي، غيراخلاقي، حاد اجتماعي و خانوادگي) كه بازتاب فقدان اعتماد و در نتيجه كاهش سرمايه اجتماعي هستند، بر هر يك از شش متغير اقتصادي، در سال‌هاي 1395-1383 با استفاده از روش داده‌هاي پانلي تخمين زده شد. يافته‌هاي تحقيق نشان داد كاهش سرمايه اجتماعي، با قدرت توضيح‌دهندگي بالا بر عملكرد اقتصادي اثر معنادار داشته و هر شش متغير اقتصادي، حداقل تحت تأثير يكي از آسيب‌هاي فوق كاهش يافته است. دو متغير بهره‌وري نيروي كار و كارآفريني كه عوامل مهم پايداري رشد اقتصادي هستند بيشترين اثر منفي را متحمل شده‌اند. همچنين يافته‌هاي تحقيق اثر هم‌افزاي كاهش سرمايه اجتماعي بر عملكرد اقتصادي در دوره بعد را نشان داد. بنابراين كاهش سرمايه اجتماعي با اثر بر متغيرهاي كليدي اقتصادي كه مهم‌ترين فعاليت‌هاي كيفي و كمي در اقتصاد هستند، باعث كاهش كارايي اجتماعي در روابط عوامل توليد فراوان اقتصاد ايران و در نتيجه عدم تحقق رشد اقتصادي پايدار در طول زمان شده است.