مقايسه كيفيت اتحاد درماني درمانگران مبتني بر كاربرد مدلهاي ارتباطي

مقدمه: اتحاد درماني مهمترين متغير در پيش بيني پيامد درماني است. يكي از سؤالهاي اساسي اين است كه روان درمانگران چگونه از مدلهاي ارتباطي خود براي شكل گيري روابط درماني استفاده مي كنند. نظريه مدلهاي ارتباطي به معرفي چهار مدل بنيادين (اشتراك جمعي، رتبه بندي قدرت، تطبيق برابري و ارزش گذاري بازاري) مي پردازد كه افراد تنها در قالب آنها رفتار اجتماعي خود را با يكديگر هماهنگ مي كنند. هدف پژوهش حاضر، مقايسه كيفيت اتحاد درماني درمانگران بر حسب كاربرد هر يك از اين مدلهاي ارتباطي است. روش: در اين پژوهش علي- مقايسه اي، 40 درمانگر به صورت داوطلب شركت كردند. از شركت كنندگان خواسته شد تا پرسشنامه هاي اتحاد كاري (نسخه هاي كوتاه و تجديدنظر شده درمانگر) (هتچر و گيلاپسي، 2006) و شيوه هاي ارتباطي (كاراليس و هاسلام، 2004) را تكميل كنند. به منظور تحليل داده ها از آزمون t نمونه هاي مستقل استفاده شد. يافته ها: نتايج نشان داد كه بين كيفيت اتحاد درماني درمانگران بر اساس كاربرد مدلهاي ارتباطي تفاوت معناداري وجود دارد. درمانگراني كه بيشتر از مدلهاي اشتراك جمعي و رتبه بندي قدرت استفاده مي كنند، اتحاد درماني مطلوب تري با مراجع برقرار مي كنند. نتيجه گيري: يافته هاي پژوهش حاضر، شواهد ارزشمندي پيرامون كيفيت اتحاد درماني درمانگران و نقش مدلهاي ارتباطي در آن ارائه كرده و اين نتايج با توجه به ماهيت رابطه درماني قابل توجيه است.