بررسي رابطه بين طردشدگي در محيط كار با برخي نتايج شغلي: نقش تعديل‌گر سرمايه روان‌شناختي

مقدمه: هدف از پژوهش حاضر بررسي رابطه‌ي بين طردشدگي در محيط كار با برخي نتايج شغلي (استرس شغلي، قصد ترك شغل و عملكرد شغلي) با توجه به نقش تعديل‌گر سرمايه روان‌شناختي بود. روش: جامعه آماري پژوهش را كليه كاركنان شركت آب و نيروي شهر گتوند تشكيل مي دهند كه از بين آن ها تعداد 182 نفر با استفاده از روش نمونه‌گيري تصادفي ساده انتخاب شدند. پرسش‌نامه‌هاي طردشدگي در محيط كار فريس (2008)، سرمايه روانشناختي لوتانز و همكاران (2007)، استرس شغلي پاركر و دكوتيز (1983)، قصد ترك شغل كامان، فيچمن، جنكينز و كلش (1979) و عملكرد شغلي پاترسون (1970) به عنوان ابزار استفاده گرديد. داده ها با استفاده از ضريب همبستگي پيرسون و رگرسيون سلسله مراتبي تعديلي مورد تحليل قرار گرفتند. يافته ها: نتايج نشان داد كه طردشدگي در محيط كار با سرمايه روان‌شناختي (36/0-=r، 01/0 p)، استرس شغلي (47/0=r، 01/0 p)، قصد ترك شغل (30/0=r، 01/0 p) و با عملكرد شغلي (39/0-=r، 01/0 p)، و همچنين سرمايه روان‌شناختي با استرس شغلي (30/0-=r، 01/0 p)، قصد ترك شغل (28/0-=r، 01/0 p) و با عملكرد شغلي (30/0=r، 01/0 p) رابطه معني‌دار دارند. علاوه بر اين، يافته هاي تحليل رگرسيون تعديلي نشان داد كه سرمايه روانشناختي در رابطه بين طردشدگي در محيط كار با استرس شغلي (29/0=2R، 05/0=2Δ R)، قصد ترك شغل (19/0=2R، 07/0=2Δ R) و عملكرد شغلي (21/0=2R، 03/0=2Δ R) نقش تعديل گر دارد. نتيجه گيري: سازمان‌ها مي توانند با توجه به عوامل مرتبط با سرمايه روان‌شناختي، از اثرات منفي طردشدگي در محيط كار بر پيامدهاي شغلي بكاهند.