بررسي مقاومت به وانكومايسين در انتروكو‌ك‌هاي جدا شده از مركز آموزشي و درماني كودكان تبريز و فراواني ژن vanA در ايزوله هاي آزمايشي

زمينه: انتروكوك‌ها به عنوان بخشي از فلور طبيعي روده در انسان و حيوانات مختلف مي‌باشند. هدف از اين مطالعه، بررسي فراوني مقاومت به وانكومايسين در انتروكوك‌هاي جدا شده از مركز آموزشي و درماني كودكان تبريز و بررسي ژن vanA در آن‌ها بود. روش كار: تعداد 100 ايزوله انتروكوك با روش هاي آزمايشگاهي تعيين هويت و تعيين گونه شدند. سپس تست حساسيت آنتي بيوتيكي انجام گرفت. جهت تشخيص ژن مربوط به مقاومت آنتي‌بيوتيك وانكومايسين (vanA) از روش PCR استفاده شد. يافته ها: از 50 ايزوله جمع آوري شده از مدفوع، 48 ايزوله انتروكوكوس فيسيوم (Enterococcus faecium) و 2 ايزوله انتروكوكوس فكاليس (Enterococcus faecalis) بودند. از50 ايزوله باليني، 23 ايزوله انتروكوكوس فيسيوم و 27 ايزوله انتروكوكوس فكاليس بودند. ميزان مقاومت به وانكومايسين در ايزوله‌هاي مدفوعي بيشتر از ايزوله‌هاي باليني بود، به اين صورت كه در 52% از ايزوله‌هاي مدفوعي و 32% از ايزوله‌هاي باليني مقاومت به وانكومايسين مشاهده شد. پس از انجام PCR نتايج حاصله نشان داد كه، از 26 ايزوله مدفوعي مقاوم به وانكومايسين، پس از انجام الكتروفورز، تنها يك ايزوله داراي ژن vanA بود و از 16 ايزوله باليني مقاوم به وانكومايسين 10 ايزوله داراي ژن vanA بودند. نتيجه گيري: مقاومت انتروكوك ها در برابر وانكومايسين داراي اهميت پزشكي است كه در بيمارستان ها مشكلات درماني ايجاد مي كند. نتايج حاصل از اين مطالعه نشان مي‌دهد كه انتروكوك‌هاي جدا شده از مدفوع در مجموع نسبت به انتروكوك‌هاي جدا شده از نمونه هاي باليني، سطح مقاومت آنتي‌بيوتيكي بالاتري دارند. در مورد وانكومايسين مقاومت در ايزوله هاي مدفوعي 52% و در ايزوله هاي باليني 32% به دست آمد اما ظهور ژن مقاومت به وانكومايسين (vanA) در نمونه‌هاي باليني بيشتر از نمونه‌هاي مدفوعي بود.