عوامل موثر بر خودكارآمدي مقابله اي سالمندان ساكن در سراي سالمندي

زمينه: با توجه به افزايش آمار سالمندان ايران بررسي مشكلات رواني اين گروه از افراد جامعه اهميت مي يابد و شناسايي عوامل موثر برخودكارآمدي مي تواند در كمك به اين گروه سني مورد استفاده قرار گيرد. بر اين اساس، پژوهش حاضر با هدف تعيين عوامل موثر بر خودكارآمدي مقابله اي سالمندان ساكن در سراي سالمندي صورت گرفته است. روش كار: 110 سالمند بالاي 60 سال از مراكز نگهداري سالمندان استان آذربايجان شرقي، ايران بصورت تصادفي چند مرحله اي انتخاب گرديد. از پرسشنامه كيفيت زندگي سازمان بهداشت جهاني (WHOQOL-BREF)، مقياس خودكارآمدي مقابله اي (CSES)، پرسشنامه مقياس حمايت اجتماعي نوربرگ (NSSQ) و مقياس ذهن آگاهي (MAAS) براي جمع آوري داده هاي تحقيق استفاده شد. از روش هاي آماري تحليل واريانس مانوا، ضريب همبستگي اسپيرمن و پيرسون و تحليل رگرسيون براي تحليل داده ها استفاده شد. يافته ها: سن و سطح تحصيلات سالمندان با متغيرهاي كيفيت زندگي، حمايت اجتماعي، خودكارآمدي مقابله اي ارتباط داشت. زنان نسبت به مردان سالمند از ميانگين نمرات بالاتري در متغيرهاي ذهن آگاهي، خودكارآمدي مقابله اي (حل مساله و توقف هيجان ناخوشايند) برخوردار بودند (P 0.05). در متغيرهاي كيفيت زندگي، حمايت اجتماعي، حمايت خواهي از دوستان و آشنايان تفاوت آماري معني داري بين زنان و مردان وجود نداشت. خودكارآمدي مقابله اي با كيفيت زندگي همبستگي مثبت 0.81 الي 0.37 داشت (P 0.01). خودكارآمدي مقابله اي با ذهن آگاهي همبستگي مثبت 0.62 و با حمايت اجتماعي همبستگي 0.36 داشت (P 0.01). بر اساس نتايج حاصل از تحليل رگرسيون گام به گام متغيرهاي سلامت رواني از كيفيت زندگي، ذهن آگاهي و سلامت محيط از كيفيت زندگي پيش بيني كننده معني دار خودكارآمدي مقابله اي سالمندان بودند. نتيجه گيري: بر اساس يافته هاي اين مطالعه مقدماتي، كيفيت زندگي و ذهن آگاهي پيش بيني كننده خودكارآمدي مقابله سالمندان هستند.