اثر يك دوره تمرين هوازي بر سيستم آپلينرژيك بافت قلب موش هاي صحرايي مسن

زمينه: هدف از اجراي اين پژوهش بررسي اثر يك دوره تمرين هوازي بر سيستم آپلينرژيك بافت عضله قلبي موش هاي مسن بود. روش كار: به همين منظور 14 سر موش صحرايي نر با نژاد ويستار 40-50 ماهه به صورت تصادفي به دو گروه كنترل و تمرين تقسيم شدند. برنامه تمريني شنا شامل سه روز در هفته، روزي 30 دقيقه براي مدت 8 هفته بود. تمامي موش ها 48 ساعت پس از آخرين جلسه تمريني و بعد از 24 ساعت ناشتايي كشته، نمونه هاي بافت قلب جمع آوري گرديد و سطوح آپلين و گيرنده آن با استفاده روش الايزا تعيين شد. تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از روش آماري تي مستقل براي بررسي تفاوت بين گروه ها و آزمون همبستگي پيرسون براي ارتباط بين متغيرها در سطح معناداري 0.05 p انجام شد. يافته ها: نتايج آزمون تي مستقل نشان داد بين آپلين بافت عضله قلبي گروه كنترل و تمرين اختلاف معني داري وجود دارد (0.01=p). همچنين نتيجه اين آزمون براي گيرنده آپلين بافت قلبي بين دو گروه معنادار بود (0.02=p). نتايج آزمون همبستگي پيرسون بين آپلين و گيرنده آن در گروه كنترل خطي معكوس معنادار بود (0.01=p). ولي اين آزمون براي گروه تمريني ارتباط معناداري نشان نداد (0.44=p) نتيجه گيري: اين احتمال وجود دارد كه تمرين هوازي در افراد مسن با تغيير در سطوح آپلين و گيرنده هاي آن در بافت عضله قلبي باعث بهبود روند سيستم قلبي عروقي اين افراد شود.