سرمايه اجتماعي و گرايش به فرار از خانه دختران دبيرستاني نقش واسطه اي خوش بيني و اميدواري

مقدمه: فرار از منزل نوجوانان يكي از معضلات گريبان گير خانواده ها و جوامع امروزي است. نوجوان بدون توجه به عواقب آتي اين عمل و صرفاً براي خلاصي از مشكلات درون خانواده اقدام به فرار از منزل مي كند و با اين عمل، مشكلات بيشتري را هم براي خود و هم براي جامعه ايجاد مي كند. از اين رو لازم است عوامل مؤثر در پيشگيري از آن شناسايي شود. پژوهش حاضر با هدف بررسي نقش سرمايه اجتماعي، در گرايش به فرار از منزل دختران دبيرستاني، با مدنظر قرار دادن نقش واسطه اي متغيرهاي روان شناختيِ اميدواري و خوش بيني، انجام شد. روش: پژوهش حاضر با روش همبستگي بر روي 350 نفر از دانش آموزان دبيرستان هاي دخترانه شهر تهران، انجام شد. آزمودني ها با روش نمونه گيري تصادفي خوشه اي چندمرحله اي انتخاب و به پرسش نامه هاي سرمايه اجتماعي دلاويز (1384)، گرايش به فرار از منزل افراسيابي (1390)، خوش بيني شاير و كارور (1985) و اميدواري اسنايدر (1991) پاسخ دادند. تحليل عاملي ابزارهاي تحقيق انجام شد و بعد از حذف گويه هاي با بار عاملي غيرمعني دار، مدل پيشنهادي پژوهش با استفاده از نرم افزار LISREL و روش تحليل مسير بررسي شد. يافته ها: نتايج نشان داد كه اثر مستقيم سرمايه اجتماعي بر اميدواري، خوش بيني و گرايش به فرار از منزل ( به ترتيب 0.50، 0.52 و 0.26 ) و اثر خوش بيني و اميدواري بر گرايش به فرار از منزل (به ترتيب 0.25 و 0.19 ) معنادار مي باشد. همچنين نتايج، نقش واسطه اي معنادار خوش بيني و اميدواري را، در رابطه بين سرمايه اجتماعي و گرايش به فرار از منزل، نشان دادند و مدل پيشنهادي پژوهش، از برازندگي مطلوب برخوردار بود. نتيجه گيري: براساس يافته هاي حاضر مي توان نتيجه گرفت كه با افزايش سرمايه اجتماعي مي توان گرايش به فرار از خانه را در دختران كاهش داد و نيز با تقويت اميدواري و خوش بيني، هم به صورت مستقيم مي توان از گرايش به فرار دختران كاست، و هم به صورت غيرمستقيم، تأثير سرمايه اجتماعي را در پيشگيري از فرار، افزايش داد.