مقايسه اثربخشي درمان پردازش مجدد هولوگرافيك و رفتاردرماني ديالكتيكي بر انعطاف پذيري شناختي و تكانشگري بيماران افسرده اقدام كننده به خودكشي شهر ايلام

Comparison of the Effectiveness of Holographic Reprocessing and Dialectical Behavioral Therapy on Cognitive Flexibility and Impulsivity among Depressed Patients with a Suicide Attempt in Ilam, Iran

مقدمه: افسردگي شايع ترين اختلال روان پزشكي در سراسر طول عمر مي باشد كه يكي از پيامدهاي مهم آن، افزايش ميزان خودكشي و اقدام به خودكشي مي باشد. بنا بر اين پژوهش حاضر با هدف مقايسه اثربخشي درمان پردازش مجدد هولوگرافيك و رفتاردرماني ديالكتيكي بر انعطاف پذيري شناختي و تكانشگري بيماران افسرده اقدام كننده به خودكشي انجام گرفت. مواد و روش ها: روش پژوهش حاضر آزمايشي و از نوع پيش آزمون-پس آزمون با گروه كنترل مي باشد. جامعه آماري اين پژوهش شامل كليه بيماران افسرده اقدام كننده به خودكشي شهر ايلام در سال 1397 بودند. كه با روش نمونه گيري تصادفي ساده، نهايتاً 45 نفر به عنوان اعضاء نمونه انتخاب شدند و به صورت تصادفي در سه گروه درمان پردازش مجدد هولوگرافيك، گروه رفتاردرماني ديالكتيكي و گروه كنترل گمارده شدند. ابزار گردآوري داده هاي پژوهش شامل مقياس انعطاف پذيري شناختي(دنيس و وندروال)، مقياس تكانشگري(بارات) بود. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS vol.21 توسط آزمون تحليل كوواريانس چند متغيره و آزمون بونفروني تجزيه و تحليل شدند. يافته هاي پژوهش: نتايج آزمون تحليل كواريانس چند متغيري نشان داد كه بين انعطاف پذيري شناختي و تكانشگري در گروه هاي آزمايشي (گروه پردازش مجدد هولوگرافيك و رفتاردرماني ديالكتيكي) و گروه كنترل تفاوت معني داري به لحاظ آماري مشاهده مي شود(P<0.001, F=132.141). هم چنين نتايج آزمون بونفروني نشان داد كه گروه رفتاردرماني ديالكتيكي نسبت به گروه درمان پردازش مجدد هولوگرافيك ميزان تكانشگري بيماران افسرده اقدام كننده به خودكشي را بيشتر كاهش داده است(P<0.001). ولي در ميزان انعطاف پذيري شناختي بين گروه رفتاردرماني ديالكتيكي و گروه درمان پردازش مجدد هولوگرافيك تفاوت معني داري مشاهده نشد(P>0.474). بحث و نتيجه گيري: هر دو درمان پردازش مجدد هولوگرافيك و رفتاردرماني ديالكتيكي مي توانند براي درمان اختلالات طيف افسردگي و مداخله در شرايط بحراني نظير اقدام به خودكشي سودمند و كارآمد باشند.

Introduction: Depression is the most common psychiatric disorder throughout life. One of its major consequences is an increase in suicide rates and suicide attempts. Therefore, this study aimed to compare the effectiveness of holographic reprocessing and dialectical behavioral therapy on cognitive flexibility and impulsivity in depressed patients who have attempted suicide. Materials & Methods: This experimental study was conducted based on a pre-posttest design with a control group. The statistical population of this study included all depressed patients who attempted suicide in Ilam during 2018. In total 45 participants were selected through a simple random sampling and assigned randomly into three groups of holographic reprocessing, dialectical behavior therapy, and control group (15 cases per group). The data were collected using Denis and Vendoral Cognitive Flexibility Scale and The Barratt Impulsiveness Scale. The data were analyzed in SPSS software (version 21) through a multivariate analysis of covariance and the Bonferroni test. Ethics code: Ee/98.24.3.57583/SCU.ac.ir Findings: The results obtained from the multivariate covariance analysis showed a statistically significant difference between the experimental groups (i.e., holographic reprocessing group and dialectical behavioral therapy group) and the control group (F=132.141, P<0.001) regarding the cognitive flexibility and impulsivity. Moreover, according to the results of the Bonferroni test, the dialectical behavior therapy reduced the amount of impulsivity of depressed patients who attempted suicide more than the holographic reprocessing group (P<0.001). However, there was no significant difference between the dialectical behavioral therapy group and the holographic reprocessing group in terms of the level of cognitive flexibility (P>0.447). Discussion & Conclusions: Both holographic reprocessing and dialectical behavior therapy can have remarkable effects on the treatment of depressive disorders. In addition, they are considered useful and can be employed as interventions in critical situations in which individuals attempt to commit suicide.