بررسي فقهي – حقوقي خروج زوجه از منزل در دوران عقد

در عرف كنوني جامعۀ ايران معمولاً ميان عقد ازدواج و شروع زندگي مشترك زوجين، فاصلۀ زماني وجود دارد كه به آن دوران عقدبستگي مي‌گويند، در اين بازه زماني دختر عليرغم اينكه همسر شرعي و قانوني زوج محسوب مي‌شود، عملاً در منزل پدر يا منزلي غير از مسكن شوهر سكونت دارد، اين رويّۀ اجتماعي احكام و قانون‌هاي فقهي و حقوقي ويژه‌اي در ارتباط با چگونگي رعايت حقوق زوجين در اين بازۀ زماني را مي‌طلبد كه از جمله مسئلۀ خروج زوجه از محل سكونت خود بدون اسيتذان از شوهر يكي از اين موارد است و در اين مجال پرسشي مطرح مي‌شود كه آيا در اين دوران نيز همانند دوران زندگي مشترك، استيذان از زوج براي خروج از منزل واجب است يا خير؟ در اين مقاله براي پاسخ به اين سؤال ابتدا به بيان حقوق زوج و طرح نظريات فقها در رابطه با وجوب يا عدم وجوب استيذان در دوران عقد پرداخته شده و سپس با طرح و نقد دلايل قائلان به وجوب استيذان، از منظر فقهي با استناد به شرط ارتكازي ضمني، ملازمۀ بين حق و وظيفه، عرف رايج و استفاده از حق حبس و از منظر حقوقي با استناد به رأي وحدت رويّۀ ديوان عالي كشور، عدم لزوم استيذان زوجه از شوهر براي خروج از منزل در دوران عقد‌بستگي برگزيده شده است..