ماهيت و احكام اراضي موات در فقه اسلامي

امروزه با توجه به رشد جمعيت، نياز به زمين به يكي از دغدغه‌هاي همگاني تبديل شده است؛ بنابراين بررسي فقهي اراضي موات ضروري به‌نظر مي‌رسد، از آنجا كه احكام، شرايط، تفاوت‌ها و شباهت‌هاي آن در فقه شيعه و اهل سنت به‌صورت مدون مورد تبيين نبوده، به روش توصيفي تحليلي به‌ تقريب آراي مذاهب خمسه اسلامي پيرامون آن پرداخته شده است. نتايج گوياي آن است كه اراضي موات نزد فقهاي مذاهب خمسه اسلامي به زميني اطلاق مي‌شود كه از آن انتفاعي برده نمي‌شود. در مالكيت آن فقهاي اماميه، حنفيه ومالكيه اذن امام را لازم دانسته، وليكن نزد اماميه پيرامون مالكيت دو نظريه به چشم مي‌خورد، يكي حق بهره‌برداري از زمين و پرداخت ماليات و ديگري حق مالكيت و تصرف در آن است و همچنين در ماهيت احيا و شرايط آن اماميه و اهل سنت اتفاق ‌نظر دارند.