اخلاقي‌ زيستن و بيگانگي؛ نقدي بر تقرير ريلتون از پيامدنگري

يكي از چالش‌هاي پيشِ روي اخلاق، در دهه‌هاي اخير، ادعاي عدم سازگاري اخلاق با اموري است كه از جملۀ مهمترين عواملِ سازندۀ سعادت انسان‌اند. ادعا شده است كه گاه تبعيت از نظريه‌هاي اخلاقي شخص را با بعضي از امور بسيار ارزشمند زندگي او، از جمله عواطف و تعهدات شخصي‌اش و نيز از ديگر انسان‌ها بيگانه مي‌سازد. ريلتون در مقالۀ «بيگانگي، پيامدنگري و اقتضائات اخلاقي بودن» سعي مي‌كند كه از جانب ديدگاه پيامدنگري به اين ايراد پاسخ گويد. او، به اين منظور، تقريري از پيامدنگري را، تحت عنوان «پيامدنگري ‌‌سنجيده‌كارانه»، مطرح مي‌سازد كه در نظر او، از اقتضاء بيگانگي مي‌رهد. اين مقاله، پس از توضيح تقرير ريلتون از پيامدنگري، به نقد تدبيري مي‌پردازد كه او از طريقِ طرحِ اين تقرير براي حل معضل بيگانگي انديشيده است و ضمن نشان دادن بعضي تعارضات در ديدگاه پيشنهاد شده، آن را به عنوان نوعي متمايز نمي‌پذيرد. توفيق تقرير مذكور در حلّ مشكل بيگانگي را نيز با مشكلاتي مواجه مي‌بيند كه به عدول از ديدگاه پيامدنگرانه مي‌انجامد.