بررسي علل بي‌انگيزگي دانش‌آموزان متوسطه از مشاركت در فعاليت‌هاي تربيت بدني و ارتباط آن با حمايت اجتماعي

هدف از اين تحقيق بررسي و مقايسه علل بي انگيزگي دانش آموزان از مشاركت در فعاليت هاي تربيت بدني از ديدگاه دبيران تربيت بدني و دانش آموزان متوسطه و ارتباط آن با حمايت اجتماعي فراهم شده از سوي دبيران تربيت بدني مي باشد. اين تحقيق توصيفي- همبستگي و از نوع پيمايشي است كه به شكل ميداني انجام شده است. جامعه آماري اين تحقيق شامل كليه دبيران تربيت بدني و دانش آموزان پايه هاي دوم و سوم مقطع متوسطه شهرستان بوكان مي باشد. كه 381 دانش آموز به روش تصادفي، خوشه اي، چند مرحله اي و تمامي دبيران(32نفر) به عنوان نمونه هاي آماري انتخاب شدند. ابزار گردآوري داده ها پرسشنامه بي انگيزگي در تربيت بدني  شن و همكاران(2010) و مقياس رفتار بين فردي پليتر و همكاران(2008) بود. تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از آزمون هاي فريدمن، همبستگي اسپيرمن و U مان ويتني انجام شد. نتايج نشان داد از ديدگاه دانش آموزان و دبيران تربيت بدني به ترتيب، مهمترين عامل بي انگيزگي دانش آموزان جذاب نبودن فعاليت ها و تلاش ناكافي مي باشند. نتايج تحقيق نشان داد بين ديدگاه دبيران تربيت بدني و دانش آموزان درباره علل بي انگيزگي دانش آموزان تفاوت معني دار وجود دارد. همچنين از ديدگاه دانش آموزان، بين حمايت اجتماعي فراهم شده از سوي دبيران تربيت بدني و علل بي انگيزگي دانش آموزان(كمبود توانايي ، تلاش ناكافي ، ارزشمند نبودن فعاليت ها  و جذاب نبودن فعاليت ها) رابطه منفي و معني داري وجود دارد، ولي از ديدگاه دبيران تربيت بدني رابطه معني داري وجود ندارد. با توجه به اينكه، كاهش رفتار حمايتي دبيران تربيت بدني مي تواند منجر به بي انگيزگي دانش آموزان شود پيشنهاد مي گردد دبيران تربيت بدني ماهيت چند بعدي بي انگيزگي را شناسايي و با افزايش حمايت اجتماعي از دانش آموزان، مشاركت آنان را در فعاليت هاي تربيت بدني توسعه دهند.