بازنمايي ماهيت زيبايي شناسي از ديدگاه قرآن و حديث

زيبايي يكي از مفاهيم بنياديني است كه پيوسته ذهن بشر را به خود مشغول ساخته است. دانش زيبايي شناسي نيز جهت ادراك درست زيبايي شكل گرفته است. منشا اين دانش به زيبايي طلبي انسان باز مي گردد و آنچه كه انسان از تغيير نگرش نسبت به اين شاخه دريافت كرده است تنوع در خلق سبك هاي هنري، ديدگاه هاي فلسفي، الگوهاي هندسي و ساير سليقه هاي بشري است. در اين بين قرآن كريم و روايات معصومين (ع)، به عنوان مهمترين منابع اسلامي، چارچوب ادراكي كاملي از ماهيت زيبايي شناسي را ارائه داده است. همين چارچوب منجر به خلق آثار برجسته و ماندگاري در هنر اسلامي شده است. بر اين مبنا هدف پژوهش حاضر بررسي چارچوب زيبايي شناسي از ديدگاه قرآن كريم و روايات معصومين (ع) است. از اين رو تلاش شده است تا ابتدا ماهيت زيبايي از ديدگاه قرآن بازنمايي شده و براين مبنا چارچوبي كلي هرچند اوليه براي ادراك زيبايي تنظيم كرد. براي دستيابي به اين مهم از تحليل محتوا بهره گرفته شده است تا چارچوب مورد نظر ارايه شود. نتايج تحقيق نشان داد؛ الگوي زيبايي شناسي قرآن از ماهيتي سلسله مراتبي برخوردار است كه از زيبايي هاي عيني آغاز به زيبايي هاي عيني-ذهني و در نهايت به زيبايي ذهني دست مي يابد. اوج تعالي زيبايي در شناخت ذات باري تعالي است كه زيباي مطلق است.