سازوكار (فرايند و روش‌شناسي) پژوهش ميان‌رشته‌اي ‌قرآن كريم

پرسش از روش‌‌شناسي رويكرد پژوهش ميان‌رشته‌اي‌، پرسشي معطوف به مسئله‌‌ پيشرفت است كه در منظري سيستم‌‌نگر و سازوكار، سطوح مباني پارادايمي، نظريه‌‌اي، مدل‌‌وارۀ مفهومي، عملياتي و سطح گفتماني را دربردارد و در متن منظومۀ جامع ادراكات معطوف به رشد‌‌ـ‌‌ توسعه، در سند مرجع الگوي راهبري تحول در دو ضلع راهبردي نقشۀ جامع علم و علمي، با ميانداري اصل ولايت تفقه در دين قابل جريان است. در ميان‌‌آمدن انتظار رشد‌‌ـ‌‌ توسعه از دين و به تعبيري برآمدن مسأله پيشرفت همه‌‌جانبه، اقتضاي روش‌‌شناسي مطالعات بين‌‌رشته‌‌اي و چند رشته‌‌ايِ مبتني بر فرارشته‌‌اي پيشرفت‌‌شناخت را دارد كه به ناگزير، سه سطح مسأله‌‌شناسي، دين‌‌شناسي و آينده‌‌نگاريِ راهبردي را نيازمند است تا با اين رهگذر بتوان از ‌‌روش‌‌شناسي تفقه در دين و ولايتمندي آن در عرصه مديريت فرهنگ و تحول سخن گفت.گذار از رويكرد جزءنگر حوزه‌‌هاي دانشي و رشته‌‌اي به رويكرد بين‌‌رشته‌‌‌‌اي به ويژه در مطالعات ‌قرآني، واسط يا مفصل پارادايمي خويش را نيافته است؛ اين مفصل پارادايمي انديشه و دانش پيشرفت است. از جمله علت‌هاي ناتواني ورود اين دانش‌‌ورزي به عرصه كارآمدي، عدم اهتمام به اين حوزه واسط و مفصلي است. مقالۀ پيش‌‌رو مستند به رويكرد مرجع ‌قرآني (اصل هدايت به رشد)، به مدد روش‌‌شناسي پيشرفت‌‌نگر، بازخورند استنتاجي تا استنباطي و تحقيق‌‌و‌‌توسعه‌‌اي و روش‌‌شناسي‌‌هاي پشتيباني چون روش‌‌شناسي سيستمي در ضمن ماتريس و الگوريتمي فرايندي، برآن است تا با پي‌‌افكني انديشۀ ‌قرآن‌‌شناخت پيشرفت (بنيان معرفت‌‌شناخت مكتب تفسيري بايستۀ ‌قرآني) منظري از روش‌‌شناسي پژوهش آينده‌‌نگار راهبردي پيشرفت ‌قرآني را به همراه به‌‌سامان‌‌آوري سه نظام ترتيبي، تنزيلي و موضوعي آينده‌‌نگار تفسير به دست دهد؛ بر اين مدار، ظرفيت اين مكتب تفسيري در سامان‌‌بخشي سند الگوي پايۀ پيشرفت اسلامي پيش‌‌رو مي‌‌آيد.