بررسي برخي از پيشايندها و پيامدهاي مهم تاب‌آوري معلّمان

هدف پژوهش حاضر آزمون مدل مفروض علّي متغيرهاي پيشايند و پيامد تاب‌آوري معلّمان بود. جامعه‌ي آماري پژوهش، شامل تمام معلّمان شاغل در مقاطع ابتدايي، راهنمايي و متوسطه در آموزش و پرورش شهر بوشهر بود كه از اين تعداد 400 نفر معلّم به صورت نمونه‌گيري خوشه‌اي چند مرحله‌اي انتخاب شدند. براي جمع‌آوري اطلاعات از پرسشنامه‌هاي تاب‌آوري كانر و ديويدسون (2003)، سياهه ترجيح‌كاري آمابلي و همكاران (1994)، پرسشنامه تنظيم هيجاني جان و گراس (2003)، آزمون جهت‌گيري زندگي شيير و كارور (1994)، مقياس خودكارآمدي عمومي شرر و مادوكس (1982)، مقياس چندبعدي حمايت‌ اجتماعي ادراك شده زيمت و همكاران (1988)، پرسشنامه راهبردهاي مقابله با فشار رواني اندلر و پاركر (1990)، پرسشنامه عملكرد شغلي پاترسون (1970)، پرسشنامه عملكرد خانواده اسپتاين و بالدوين (1983)، پرسشنامه كيفيت زندگي وير و شربون (1992) و پرسشنامه هوش‌معنوي كينگ (2008) استفاده شد. نتايج مدل نشان داد كه مسيرهاي بين راهبردهاي مقابله اي، انگيزش درونيبيروني، تنظيم هيجاني، عملكرد خانواده و هوش معنوي با تاب آوري معني دار مي باشد اما روابط متغيرهاي حمايت اجتماعي و خوش بيني با تاب آوري غير معني دار بود. روابط بين تاب آوري با متغيرهاي پيامد آن مانند كيفيت زندگي و عملكرد شغلي معني دار بود اما با متغير خودكارآمدي رابطه معني دار نبود.نتايج مدل كلي نشان داد شاخص‌هاي مدل پيشنهادي از برازش قابل قبولي برخوردارند. به منظور برازندگي بهتر، مدل اصلاح شده بررسي شد. نتايج دلالت بر بهبود شاخص‌هاي برازش مدل اصلاح شده داشت. بر اين اساس نتيجه گيري مي شود كه افزايش تاب‌آوري معلمان موجب افزايش كيفيت زندگي آنان خواهد شد. معلماني كه از تاب آوري بيشتر برخوردار باشند تمايل بيشتري به زنده و پويا نگه داشتن مدرسه و فرهنگ عمومي جامعه دارند و از پرداختن به امور مدرسه لذّت مي برند.