رابطه علّي مذهبي بودن و معنويت با سازگاري روانشناختي با ميانجي گري دلبستگي به خدا در دانشجويان دانشگاه علوم پزشكي جندي شاپور اهواز

هدف پژوهش حاضر آزمون مدل رابطه علّي مذهبي بودن و معنويت با سازگاري روانشناختي با توجه به نقش واسطه‌‌اي دلبستگي به خدا مي‌باشد. براين اساس، 144 نفر (82 دختر و 62 پسر) از دانشجويان دانشگاه جندي شاپور اهواز به روش نمونه‌گيري تصادفي ساده انتخاب شده‌اند. ابزارهاي مورد استفاده در اين پژوهش شامل مقياس تجربه معنوي روزانه (2002)، مقياس درونيبيروني عصر جهاني (1990)، مقياس كوتاه افسردگيشادكامي (2004)، مقياس دلبستگي به خدا (2003)، سياهه دلبستگي به خدا (2004) و مقياس رضايت از زندگي (1985) بود. برازندگي مدل پيشنهادي از طريق الگويابي معادلات ساختاري آزمون شد. اثرات غيرمستقيم نيز با استفاده از روش بوت‌استراپ مورد سنجش قرار گرفت. يافته‌ها نشان دادند كه رابطه مذهبي بودن و معنويت با سازگاري روانشناختي از طريق متغير ميانجي دلبستگي به خدا برقرار بوده است. همچنين، الگوي پيشنهادي از برازش خوبي بهره‌مند بوده و سازگاري روانشناختي از طريق مذهبي بودن، معنويت و دلبستگي به خدا پيش‌بيني و تبيين شده است (0.93=GFI ) و (0.02=RSMEA ).