كليدواژه :
همه شمولي , نسبي گرايي , خودگرداني , به رسميت شناخته شدن , تاريخ نگاري , هويت فرهنگي
چكيده فارسي :
اين مقاله با به پرسش كشيدن تاريخ نگاري هويت فرهنگي نشان مي دهد كه هويت، سه سطح به هم پيوسته دارد: فردي، ملي (با شاخصه فرهنگي در دنياي امروز) و انساني. در سطح نخست، فرد بايد بتواند شمرده شود و شمرده شدن او يعني آزادي ذهن و عمل و اراده. پس ازاين رو نخست بايد در مقياس فلسفي، مسئله ذهن بنيادي (Subjectivity) يا خودمختاري - خودگرداني (Autonomy) انسان را حل كرد؛ به نحوي كه جامع امكان خود رهبري او و مانع ادعاي خدايي او گردد. بدين معنا كه انسان بايد واجد دليري در به كارگرفتن فهم خويش و مواجهه خودگردان با امور اطراف خود شود تا در فرايند بازآفريني خويشتن ملي- فرهنگي مشاركت فعال و موثر داشته باشد. در سطح دوم ملت بايد شمرده شود. شمرده شدن با خودشماري در درون مرزهاي هويتي متفاوت است. در اولي، فرد يا ملت به اين دليل شمرده مي شود كه گاه افزوده اي بر تمدن بشري دارد يا نقشي كه مي تواند در چند ساحتي كردن انسان مدرن داشته باشد، در دومي به دليل نبود چنين مولفه هايي، مدام خود را تكرار مي كند، مدام به گذشته اش پناه مي برد و از تمدن هايي كه پدرانش ساخته اند، حرف مي زند، غافل از اينكه اينها فقط در صورتي مي توانند شمرده شوند كه منابعي براي بازآفريني هويتي معاصر دانسته شوند. اين مقاله درباره نگرشي از هويت ملي فرهنگي بحث كرده است كه تمايز ملي فرهنگي را در پيوند با اين هماني انساني قرار مي دهد و مانع انحراف هويت به يكي از دو بيراهه هاي نسبي گرايي فرهنگي يا همه شمولي فرهنگ جهاني مي شود، فرايندي كه در اين مقاله، چشم انداز سوم بحث هويت دانسته شده است.
چكيده لاتين :
In addressing identity, many commentators have primarily focused on three types of
associations: by land (shared history, geography, state); by blood (shared ethnicity,
race); and/or by culture (shared language, religion, arts, and sciences). To discuss
identity from these perspectives, however, would be a redundant and uninspiring
exercise. Such self-affirmation fails to take into account the crisis that is responsible
for the existent tension around issues of identity. In this paper, therefore, I will
make a case that traditional understandings which seek monotheism and
homogeneity lead, at best, to a celebration of cultural and civilizational legacies of
the past. In this paper, the idea of identity assumes, firstly, individuals whose
sovereignty and autonomy are respected and protected, and secondly, nations who
have engaged in self-examination have made distinct contributions culturally and
have been given recognition. In the absence of these two conditions, any claim about
a common human identity, human civilization, or globalization is a disguise for
reviving the grandeur and splendor of old empires. To talk about identity and
recognition is to talk about all of humanity. It means talking about those who have
been excluded from participating in building a common future for humanity. Identity
suggests an active process of representation; a process through which identity
constantly changes by reinventing itself. Identity, then, really means the reinvention
of identity, not holding it captive to history or a cultural past.
