اثر اسيد سيتريك، نيتريلو تري استيك اسيد و پلي اكريل آميد آنيوني بر گياه‌پالايي نيكل به وسيله ذرت و آفتابگردان

آلودگي خاك از معضلات مهم جوامع امروزي بوده كه يكي از آلاينده‌هاي جدي در اين زمينه نيكل مي‌باشد. گياه‌پالايي از جمله روش‌هاي پيشنهادي است كه با انباشت آلاينده در گياهان، خروج آن‌ها را از خاك‌هاي آلوده امكان‌پذير مي‌سازد. در مورد آلاينده‌هاي فلزات سنگين استفاده از عوامل كلات‌كننده در خاك مي‌تواند كارآيي اين روش را افزايش دهد. هدف اين مطالعه بررسي گياه‌پالايي نيكل از خاك به وسيله گياه ذرت و آفتابگردان در حضور دو سطح اسيد سيتريك (CA) (5 و 10 ميلي‌مول بر كيلو‌گرم خاك)، دو سطح نيتريلو تري استيك اسيد (NTA) (2.5 و 5 ميلي‌مول بر كيلوگرم خاك) و دو سطح آنيون پلي اكريل آميد (APAM) (0.07 و 0.14 گرم بر كيلو‌گرم خاك) و تيمار شاهد بدون اعمال كلات، مي‌باشد. اين آزمايش به صورت طرح كاملاً تصادفي با سه تكرار در خاك آلوده شده به نيكل (200 ميلي‌گرم بر كيلو‌گرم خاك از منبع نيترات نيكل) در شرايط گلخانه انجام گرفت. نتايج نشان داد كه مؤثرترين كلات در افزايش عملكرد ذرت (ارتفاع، وزن تر، وزن خشك اندام هوايي و وزن خشك ريشه) تيمار NTA با غلظت 5 ميلي‌مول بر كيلوگرم خاك بوده و بيشترين ميزان افزايش عملكرد آفتابگردان نسبت به تيمار شاهد با اعمال كلات CA به دست آمد. NTA در غلظت‌ زياد بيشترين تأثير را در افزايش فراهمي نيكل، جذب نيكل در اندام هوايي و جذب كل در هردو گياه نسبت به دو تيمار CA و APAM داشت. بنابراين استفاده از گياه ذرت و كاربرد NTA در غلظت زياد توانست باعث تجمع بيشتر نيكل، افزايش فاكتور انتقال و پالايش در گياه شود.