وضعيت آموزش سرپايي از ديدگاه كارآموزان و كارورزان باليني دانشگاه علوم پزشكي كرمانشاه

آموزش طب سرپايي از مهمترين بخشهاي آموزش پزشكي است. مطالعه حاضر با هدف بررسي وضعيت آموزش سرپايي از ديدگاه كارآموزان و كارورزان باليني دانشگاه علوم پزشكي كرمانشاه انجام گرفت. در اين مطالعه توصيفي مقطعي، جامعه مورد مطالعه شامل دانشجويان پزشكي كارآموز و كارورز در حال تحصيل دانشگاه علوم پزشكي كرمانشاه در سال تحصيلي 92-1391 بودند كه به شيوه سرشماري وارد مطالعه گرديدند. ابزار گردآوري داده ها، پرسشنامه محقق ساخته با روايي و پايايي مناسب بود. پرسشنامه ها پس از تكميل، كدبندي و اطلاعات وارد نرم افزار SPSS16 شد و اطلاعات مورد نياز توسط روش هاي آمار توصيفي و آزمون هاي كولموگروف-اسميرنوف، يومن ويتني، تجزيه و تحليل گرديد. P 0. 05 معنادار در نظر گرفته شد. 65 ك رآموز (50%) و 75 كارورز (65%) در مطالعه حاضر شركت كردند. نهايتاً 1588 پرسشنامه براي بخش هاي مختلف به روش خود ايفا تكميل شد. نتايج نشان داد ديدگاه دانشجويان كارورز در بخش هاي ماژور با ميانگين 4.71± 34.73 و در بخش هاي مينور با ميانگين 5.5± 32.39 در وضعيت نامطلوبي قرار داشت كه اين اختلاف از لحاظ آماري معنادار بود (0.001 P). ديدگاه دانشجويان در مورد ابعاد مختلف آموزش درمانگاهي نشان دهنده وضعيت نامطلوب بود. براي ارتقاي كيفيت آموزشي توجه جدي به برنامه ريزي هاي آموزشي در مراكز سرپايي ضروري به نظرمي رسد.