دستيابي به حداقل هاي ضروري يادگيري در واحد بارداري زايمان و موانع اجراي آن از ديدگاه دانشجويان مامايي دانشكده پرستاري و مامايي اهواز

دانشجويان رشته مامايي لازم است در پايان دوره تحصيل، از حداقل توانمندي براي ارائه خدمات حرفه اي برخوردار باشند. هدف از اين پژوهش، تعيين ميزان دستيابي دانشجويان مامايي به حداقل هاي يادگيري در واحد بارداري و زايمان و موانع اجراي آن مي باشد. در اين مطالعه توصيفي، كليه دانشجويان ترم آخر كارشناسي مامايي در سال هاي 90 89 به روش سرشماري انتخاب شدند. ابزار گردآوري اطلاعات پرسش نامه مربوط به حداقل هاي يادگيري در واحدهاي كارآموزيكارورزي بارداري و زايمان بود. داده ها با نرم‌افزار 12spss به صورت توزيع فراواني و بررسي كلي با مقياس مطلوب، نسبتاً مطلوب و نامطلوب تجزيه و تحليل شدند. يافته هاي پژوهش نشان داد، ميزان دستيابي به حداقل هاي يادگيري در واحد بارداري و زايمان در 61.11 درصد نامطلوب و 33.33 درصد مطلوب ذكر گرديد. در اين مطالعه، فقط 30 درصد دانشجويان توانسته بودند تعداد زايمان را مطابق حداقل هاي يادگيري انجام دهند. مهم ترين موانع اجراي يادگيري به ترتيب اهميت: انجام كار توسط اينترن و رزيدنت، انتخاب محيط باليني نامناسب، تعداد كم بيماران، مهارت و تجربه كم مربي تعداد زياد دانشجويان ذكر گرديد در برخي موارد دانشجويان موفق به انجام حداقل هاي يادگيري نشده و يا تجربه آنها در كسب مهارت ضعيف بوده است كه به طبع آن آموزش ناكافي در اين زمينه اثرات نامطلوبي را بر كيفيت آموزش و در نهايت سلامت مادران به دنبال خواهد داشت و لذا لازم است كه حداقل هاي آموزشي بازنگري و با توجه به ماهيت كسب هر مهارت باليني و موارد پيشنهادي مجدداً تعريف و منطبق با نياز فراگيران تنظيم شوند. همچنين به دليل محدوديت تعداد بيمار و فضاي آموزشي بيمارستان‌ها، پيشنهاد مي‌شود كه از مانكن، مولاژ، و لوح فشرده، بيمارستان‌هاي غير آموزشي در امر آموزش دانشجويان و دوره‌هاي بازآموزي براي ارتقاي مهارت‌هاي مربي به كار گرفته شود.