بررسي رابطه يادگيري خودراهبر با سازگاري تحصيلي و عملكرد تحصيلي در بين دانشجويان دانشگاه علوم پزشكي قم

يادگيري‌ خودراهبر به يكي از اهداف اصلي آموزش‌ و پرورش مبدل شده است. مطالعه حاضر با هدف بررسي رابطه يادگيري‌ خودراهبر با سازگاري ‌تحصيلي و عملكرد‌ تحصيلي در بين دانشجويان دانشگاه علوم‌پزشكي قم انجام شد. در اين پژوهش،‌ نمونه‌اي شامل 303‌ نفر از دانشجويان دانشگاه علوم ‌پزشكي قم انتخاب شدند. داده‌ها از طريق پرسشنامه يادگيري‌ خودراهبر فيشر و پرسشنامه سازگاري‌ تحصيلي بيكر و سرياك جمع آوري شد. اطلاعات با استفاده از ضريب همبستگي پيرسون، آزمون ‌‌t مستقل و رگرسيون ‌چندگانه به شيوه همزمان، تجزيه‌ و تحليل شدند. بين كل مقياس يادگيري ‌خودراهبر و زير مقياس‌هاي آن‌ (مهارت‌ خودكنترلي، رغبت به يادگيري و مهارت‌ خودمديريتي) ‌با سازگاري‌ تحصيلي ‌و عملكرد ‌تحصيلي همبستگي مثبت و معناداري وجود داشت. همچنين بين سازگاري ‌تحصيلي با عملكرد‌ تحصيلي رابطه مثبت و معناداري به‌دست آمد. نتايج آزمون ‌t مستقل نشان داد كه بين دانشجويان دختر و پسر در يادگيري خودراهبر كل‌ (0.04=p) و دو بعد مهارت خودكنترلي‌(0.02=p) و رغبت به يادگيري‌ (0.01=p) تفاوت معناداري وجود داشت. اما تفاوت ميانگين مهارت خودمديريتي در دانشجويان دختر و پسر به لحاظ آماري معنادار نبود. همچنين بين سازگاري‌ تحصيلي دانشجويان دختر با پسر تفاوت معناداري وجود نداشت. اما بين عملكرد‌ تحصيلي دانشجويان دختر با پسر تفاوت معناداري مشاهده شد ‌(0.001=p). در نهايت، نتايج حاصل از تحليل رگرسيون‌ چندگانه نشان داد كه يادگيري‌ خودراهبر و عملكرد‌ تحصيلي به شكل مثبت و معناداري پيش‌بيني‌كننده سازگاري ‌تحصيلي هستند و حدود 0.23 از واريانس سازگاري ‌تحصيلي از طريق اين دو متغير پيش‌بيني مي‌شود. بر اساس نتايج به دست آمده، شايسته است كه برنامه‌ريزان و دست‌اندركاران آموزش عالي فرصتي را فراهم نمايند تا دانشجويان خودراهبر بودن براي يادگيري مادام‌العمر را فرا بگيرند تا از اين طريق آنان را به يادگيرندگان فعال، انديشه‌ورز، فكور، خودارزشياب و سازگار مبدل سازند.