اكمو در يك بيمار ديابتيك مبتلا به انفاركتوس مخچه و سندرم زجر تنفسي حاد- گزارش مورد

Ecmo in a diabetic patient with cerebellar infarction and ARDS- A case report

زمينه و هدف: اكمو (اكسيژناسيون غشايي برون پيكري) يك روش حياتي براي مديريت سندرم زجر تنفسي حادمي باشد. از آنجا كه اكمو به عنوان يك شيوه تهاجمي محسوب مي شود، انديكاسيون هايي براي استفاده از آن وجود دارد. در اينجا گزارش موردي از سندرم زجر تنفسي حاد كه با اكمو وريد به وريد درمان شده را ارائه مي‌دهيم. گزارش مورد: بيمار، مردي 30 ساله، ديابتيك با هوشياري پايين به علت خونريزي مغزي پس از درمان فيبريوليتيك براي انفاركتوس ميوكارد با قطعه اس تي بالا رونده بود كه در بيمارستان نمازي شيراز بستري شد. بعد از تشخيص سندرم زجر تنفسي حاد متوسط تا شديد روش اكمو وريد به وريد براي مديريت آن استفاده شد. 5 روز پس از شروع اكمو، فشار اكسيژن شرياني بيمار بهبود يافت و درصد اشباع اكسيژن را 97 تا 98 درصد حفظ شد. مد دستگاه،BIPAP با 40%FiO2 بود، جريان برگشتي خون به بيمار 1/7 ليتر در دقيقه بود؛ بنابراين ما جريان برگشتي خون به بيمار را بستيم و مشاهده كرديم بيمار به تنهايي قادر به حفظ درصد اشباع اكسيژن 97% است، لذا بيمار را از دستگاه اكمو جدا كرديم. بعد از آن بيمار در وضعيت پايدار باقي ماند. نتيجه‌گيري: بيمار 10 روز قبل از اكمو تحت تهويه مكانيكي بود و نارسايي چندين ارگان را به‌طور هم‌زمان داشت كه مزاياي استفاده از اكمو را كاهش مي‌داد. علي رغم اين‌ها، تصميم به آغاز اكمو گرفته شد و بيمار با وضعيت قابل قبول از واحد مراقبت هاي ويژه ترخيص گرديد؛ بنابراين اين بيمار مي‌تواند تجديد نظر در استفاده از اكمو را مطرح كند.

Background: Extra corporeal membrane oxygenation (ECMO) has been considered as a crucial modality for the management of acute respiratory distress syndrome (ARDS). Since ECMO is considered to be an invasive modality and may be associated with some complications, there are strict indications for its use. Here we report successful treatment of a case of severe ARDS with Veno-Venous ECMO. Case presentation: A 30 years old male was admitted to Nemazee Hospital in Shiraz with decreased level of consciousness due to cerebral hemorrhage following fibrinolytic therapy for myocardial infarction with ST elevation (STEMI). After diagnosis of moderate to severe ARDS, VV-ECMO was used for the management of ARDS. In this case, 5 days after starting ECMO, PaCO2 improved and O2Sat was maintained at 97-98%, so weaning was considered. Ventilator mode was BIPAP with FiO2 40% and sweep flow was 1.7L/min. We clamped the sweep flow and observed whether the patient was able to maintain O2 Sat at 97% with ventilation alone. Then, we decided to disconnect the patient from ECMO. The patient remained stable afterwards. Conclusion: Our case was intubated and was on MV from 10 days prior to ECMO administration.Moreover, our patient had simultaneous multi-organ involvement (nephrotic syndrome and sepsis) which decreased the benefits of ECMO. Despite all these problems, ECMO was started and patient was discharged from ICU with an acceptable health condition.