اثربخشي آموزش آگاهي واج‌شناختي بر حافظه فعال ديداري فضايي دانش‌آموزان با اختلال بيان نوشتاري

هدف اين پژوهش، تعيين تاثير آموزش آگاهي واج‎شناختي برحافظه فعال ديداري فضايي دانش‎آموزان داراي اختلال بيان نوشتاري در پايه سوم ابتدايي بود. طرح پژوهش از نوع شبه‎تجربي با پيش‎آزمون، پس‎آزمون و گروه گواه بود. 30 نفر از دانش‎آموزان داراي اختلال بيان نوشتاري از پايه سوم ابتدايي به شيوه هدفمند، انتخاب و با استفاده از مقياس هوش وكسلر كودكان (وكسلر، ۲۰۰۰)، آزمون بيان نوشتاري (فلاح‎چاي، 1384)، و آزمون حافظه فعال ديداري فضايي (كورنولدي و ويشي، 2004)، ارزيابي و سپس به صورت تصادفي در دو گروه آزمايشي و گواه (هر گروه 15 نفر) جايگزين شدند. گروه آزمايشي در 13 جلسه آموزشي آگاهي واج‎شناختي شركت كردند، اما گروه گواه فقط برنامه متداول مدرسه را دريافت نمود. حافظه ديداري فضايي تمامي دانش‎آموزان پس از جلسه سيزدهم و دو ماه پس از آن، مجددا ارزيابي شد. داده‎هاي به‎دست آمده با استفاده از تحليل كوواريانس و تحليل واريانس اندازه‎گيري مكرر مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. نتايج نشان داد كه تقريبا 32 درصد از تغييرات در بهبود حافظه فعال ديداري فضايي شركت‎كنندگان در گروه آزمايشي، ناشي از مداخله آموزشي آگاهي واج‎شناختي بوده است، حتي اين بهبود پس از گذشت 2 ماه، پايدار بود. مي‎توان نتيجه گرفت كه آموزش آگاهي واجي سبب ارتقاء حافظه فعال ديداري فضايي دانش‎آموزان با اختلال بيان نوشتاري شده است و تأثير آن پس از گذشت دو ماه پايدار بود. بنابراين، معرفي و اجراي اين برنامه در تقويت حافظه فعال ديداري فضايي دانش‎آموزان با اختلال بيان نوشتاري، پيشنهادمي‎شود.