اثربخشي درمان مبتني بر رابطه والدـ‌كودك بر خودكارآمدي و رابطه مادر‌ـ‌كودك

هدف اين پژوهش تعيين اثربخشي بازي‌درماني مبتني بر رابطه والدـ‌كودك بر افزايش خودكارآمدي و بهبود رابطه مادرـ‌كودك بود. طرح پژوهش از نوع شبه‌تجربي همراه با پيش‌آزمون، پس‌آزمون، گروه گواه و پيگيري بود. جامعه آماري شامل تمام مادران داراي كودكان 3 تا 5 سال كه به مهدكودك‌هاي تهران مي‌رفتند، بود. از بين مادراني كه در مقياس رابطه والدـ‌كودك (پيانتا، 1992) و خودكارآمدي والدگري (دومكا و ديگران، 1996) نمره پاييني كسب كردند، 30 نفر انتخاب شدند و به‌طور تصادفي در 2 گروه آزمايش و گواه قرار گرفتند. مادران در مرحله پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيري مقياس‌ها را تكميل كردند. داده‌ها با استفاده از تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر تحليل شدند. بر اساس نتايج،بازي درماني مبتني بر رابطه والدـ‌كودك منجر به افزايش چشمگير خودكارآمدي والدگري شد. همچنين اين مداخله، باعث افزايش معنادار نمره كلي مادران در مقياس رابطه مادرـ‌كودك و حوزه نزديكي و كاهش معنادار نمره‌ها در حوزه‌هاي تعارض و وابستگي شد. به نظر مي‌رسد بازي‌درماني مبتني بر رابطه والدـ‌كودك مي‌تواند به عنوان مداخله‌اي اثربخش در حوزه كودك مورد استفاده قرارگيرد.