تأثير پروتكل تمريني گيت به عقب بر گشتاور اداكشني و ايمپالس راه رفتن در افراد مبتلا به استئوآرتريت زانو

Effects of backward gait training protocol on knee adduction moment and impulse during walking in patients with medial knee osteoarthritis

چكيده زمينه و هدف: هدف مطالعه تعيين تأثير پروتكل تمريني گيت به عقب بر گشتاور اداكشني و ايمپالس راه رفتن در افراد مبتلا به استئوآرتريت زانو بود. روش بررسي: تحقيق از نوع نيمه تجربي و با يك طرح پيش آزمون – پس آزمون در دو گروه كنترل (سالم و بيمار) و يك گروه تجربي مورد بررسي و مقايسه قرار گرفت. آزمودني‌ها 21 نفر مرد سالم و 42 نفر مرد بيمار مبتلا به استئوآرتريت داخلي زانو بودند كه بر اساس شاخص كلگرن- لورنس و شاخص بصري درد به 2 گروه تجربي و كنترل بيمار تقسيم شدند. گروه تجربي به مدت شش هفته پروتكل تمريني گيت به عقب را انجام دادند. متغيرهاي وابسته تحقيق عبارت‌اند از: حداكثر گشتاور اداكشني اوليه زانو، حداكثر گشتاور اداكشني ثانويه زانو، گشتاور اداكشني، ايمپالس گشتاور اداكشني زانو و پارامترهاي نرمالايز شده هريك از اين مؤلفه‌ها. اطلاعات كينماتيكي و كينتيكي راه رفتن به جلو با استفاده از دو صفحه نيروي kistler و 4 دوربين پرسرعت Vicon ثبت و توسط نرم افزارهايVicon Nexus 1.8.5، Polygon 4.1.2 تحليل گرديدند. پس از جمع آوري داده‌ها از آزمون‌هاي آماري t همبسته و تحليل واريانس يك­طرفه جهت بررسي اختلاف‌ها استفاده گرديد (0/05>p). يافته‌ها: اختلاف معني‌داري قبل و بعد از تمرين بين حداكثر گشتاور اداكشني اوليه و ثانويه بيماران مبتلا به استئوآرتريت با افراد سالم مشاهده نشد (0/05>P). ولي اختلاف معني‌داري قبل از تمرين بين ايمپالس گشتاور اداكشني زانو بيماران مبتلا به استئوآرتريت با افراد سالم وجود داشت و تفاوت ميانگين ها حاكي از مقدار بالاتر اين مؤلفه در افراد مبتلا به استئوآرتريت است (0/014=P و 0/004=P). در مورد اثر تمرين بر ايمپالس گشتاور اداكشني زانو نرمالايز شده نتايج حاكي از كاهش ميانگين گروه تجربي بعد از تمرين در مقايسه با افراد سالم داشت (0/067=P). نتيجه‌گيري: ايمپالس گشتاور اداكشني زانو مي­توانند يكي از شاخص‌هاي پيشگويي‌كننده با حساسيت بالا به منظور برآورد شدت استئوآرتريت تلقي شود. پروتكل گيت به عقب باعث كاهش ايمپالس گشتاور اداكشني زانو در گروه تجربي گرديده است.

Background and Aim: The aim of this study was to investigate the effects of backward gait training protocol on knee adduction moment and impulse in male patients with medial knee osteoarthritis. Materials and Methods: This quasi-experimental study with a pretest-posttest design included two control groups (healthy and patient) and an experimental group (subjects with medial knee osteoarthritis). The subjects were 21 healthy men and 42 male patients with knee osteoarthritis who were divided into experimental and control groups according to the Kellgren and Lawrence radiologic scale and visual analogue scale. The experimental group performed backward gait training for six weeks. The dependent variables included 1st peak knee adduction moment, normalized 1st peak KAM, 2nd peak knee adduction moment and normalized 2nd peak KAM. A Vicon (130 Hz) motion analysis system with four T-Series cameras and two Kistler force plates (1000Hz) were used for data registration. Using Vicon Nexus 1.8.5 and polygon 4.1.2 softwares, data analysis was performed by paired sample t-test and one-way ANOVA (p<0.05). Results: Before and after training, we found no significant differences between the patients with osteoarthritis and healthy subjects in regard to peak knee adduction moment (P>0.05). However, before training significant differences were observe in knee adduction moment impulse between the healthy subjects and patients (P=0.014, P=0.004). After exercise we found decreased mean value for normalized knee adduction moment impulse in the experimental group compared to that in the healthy control group (p=0.067). Conclusion: Knee adduction moment impulse can be regarded as a predictive index with high sensitivity for evaluation of the severity of knee OA. Implementation of backward gait training protocol led to decreased knee adduction moment impulse in the experimental group.