بررسي نقش ميانجي پاسخگويي فردي در رابطه جو روان شناختي و توانمندسازي روان شناختي با عملكرد شغلي كاركنان دانشگاه اروميه

Investigating the role of mediator of individual responsiveness in relation to psychological climate and psychological empowerment with employees' job performance

حياتي ترين مسئله در هر سازماني عملكرد شغلي است. در صورت وجود سيستم پاسخگويي مطلوب در سازمان، اثربخشي سازماني و بهبود عملكرد شغلي زماني حاصل مي گردد كه نيروي انساني سازمان، توانمند و درك درستي از محيط كاري شان داشته باشند. اين پژوهش با هدف بررسي اثر جو روان شناختي و توانمندسازي روان شناختي بر عملكرد شغلي با ميانجي گري پاسخگويي فردي در كاركنان دانشگاه اروميه انجام گرفت. روش تحقيق توصيفي- همبستگي است. جامعه آماري پژوهش 202 نفر از كاركنان دانشگاه اروميه بودند كه به روش نمونه گيري تصادفي ساده انتخاب شدند. براي گردآوري اطلاعات از پرسشنامه هاي استاندارد جو روانشناختي كويز و دكوتيز (1991) ، پرسشنامه توانمندسازي روانشناختي اسپريتزر (1995) ، پرسشنامه عملكرد شغلي توسط پاترسون (1992) و پاسخگويي فردي هاچوارتر،كاكمار و فريس (2003) استفاده شد. به منظور ارزيابي روابط بين متغيرهاي مكنون اندازه گيري شده در الگوي مفهومي از روش الگويابي معادلات ساختاري استفاده شد. نتايج تحقيق نشان دادكه ضريب همبستگي بين متغيرهاي جو روان شناختي و توانمندسازي با پاسخگويي مثبت و معني دار هستند. همچنين بين متغيرهاي پاسخگويي و عملكرد شغلي رابطه مثبت و معني دار هستند. شدت اين همبستگي دو به دو از 0.31 تا 0.65 در نوسان است. بيشترين ضريب همبستگي بين جو روانشاختي با توانمندسازي (0.65 = r)مي باشد. از تحليل همبستگي ميان متغيرهاي برون زا و درون زا مي توان نتيجه گيري كرد كه هر گونه افزايش در جو روانشناختي و توانمندسازي همراه با افزايش در نمرات احساس پاسخگويي فردي و همچنين هر گونه افزايش در احساس پاسخگويي فردي در بين كاركنان همراه با افزايش در نمرات عملكرد شغلي مي باشد.

Job performance is the most critical issue in any organization. In case of existence of a desirable responsive system in an organization, organizational effectiveness and improvement in job performance will be obtained when the organization’s manpower are competent and have a correct understanding of their workplace. The present study was carried out in order to examine the effect of psychological climate and job empowerment on job performance with the mediation role of individual responsiveness among the employees of Urmia University .The method research was a descriptive correlation. The study sample consisted of 202 employees of Urmia University who were selected by a simple random method. Standard questionnaires were Spreader's Psychological empowerment (1995), Psychological climate of Queens and Deactivide (1991),Job Performance of Paterson (1992) and Individual responsiveness questionnaire of Hatchwar, Kakmar& Fries (2003) employed to collect the required data. Structural equation modeling was used to evaluate the relationship between the latent variables measured in the conceptual model. The findings showed coefficient of the correlation between the variables of psychological climate and empowerment and responsiveness was positive and significant. Moreover, there was a positive and significant relationship between the variables of responsiveness and job performance. The intensity of this correlation ranged from 0.31 to 0.65. The highest correlation between psychological climate and empowerment was 0.65. According to the results of analyzing the correlation between the exogenous and endogenous variables, it can be concluded that any increase in psychological climate and empowerment is associated with a rise in the scores of individual sense of responsiveness, and any increase in individual responsiveness among the employees brings about a rise in the scores of job performance