نظريه چهاربعدگرايي لوئيس و مسئله تغيير

چهاربعدگرايي (در مقابل سه‏بعدگرايي)، ديدگاهي در متافيزيك معاصر است كه به موجب آن، اشياي عادي، هوياتي چهاربعديند كه به واسطه داشتن اجزاي زماني متمايز در زمان‎هاي مختلف بقا دارند. يكي از اشكال عمده اين نظريه، مشهور به نظريه كرم‎هاي مكاني زماني كه توسط ديويد لوئيس پيشنهاد شده است، مدلول اشيا را مجموع چهاربعدي اجزاي زماني مي‎داند. لوئيس بر اين عقيده است كه چهاربعدگرايي، تنها راه‎حل قابل دفاع مسئله به اصطلاح اوصاف نفسي موقتي است و به نيكي در برابر اشكالات ممكن مختلف قابل دفاع است. نوشتار حاضر ضمن تأكيد عمده بر اين مسئله، قصد دارد نسخه چهاربعدگرايي لوئيس را مورد ارزيابي قرار دهد. بدين منظور، پس از معرفي اين مسئله، راه‎حل مبتني بر اجزاي زمانيِ لوئيس مورد تبيين و بررسي قرار مي‎گيرد. استنتاج ما اين است كه چهاربعدگرايي پيشنهادي لوئيس، افزون بر مشكلات آن در فراهم نمودن راه‎حلي مقبول براي مسئله تغيير نفسي و مسئله تغيير به طور عام، تبييني غيرشهودي از بقا و مفاهيمي غيراستاندارد و ناآشنا از تغيير و اتصاف ارائه مي كند و در حفظ معنايي از وحدت كه در مفهوم شيء بودن ضرورت دارد، ناموفق است.