اثربخشي روان‌درماني گروهي مثبت‌نگر بر تاب‌آوري، شادكامي و سلامت عمومي زنان داراي همسر وابسته به مواد مخدر

هدف پژوهش، بررسي اثربخشي روان‌درماني گروهي مثبت‌نگر بر تاب‌آوري، شادكامي و سلامت عمومي زنان داراي همسر وابسته به مواد بود. طرح پژوهش نيمه آزمايشي از نوع پيش آزمون پس آزمون و پيگيري يك ماهه با گروه كنترل بود. براي انتخاب نمونه، از بين زنان داوطلبي كه همسرانشان به كلينيك ترك اعتياد مراجعه كردند، 24 نفر انتخاب و به صورت تصادفي در دوگروه آزمايش و كنترل گمارده شدند. هر دو گروه با استفاده از مقياس تاب‌آوري كانر و ديويدسون، پرسشنامه جهات شادكامي پترسون و پرسشنامه سلامت عمومي گلدبرگ، ارزيابي شدند. مداخلات روان‌درماني گروهي مثبت‌نگر در گروه آزمايش به مدت 14 جلسه نود دقيقه‌اي انجام شد. نتايج تحليل كواريانس نشان داد كه ميانگين نمرات تاب‌آوري، شادكامي و سلامت عمومي در پس آزمون گروه آزمايش، به‌طور معناداري از ميانگين نمرات پس آزمون گروه كنترل بالاتر بود. آزمون بن فروني، نشانگر پايداري اثر اين نوع روان‌درماني بود. براساس يافته‌هاي پژوهش مي‌توان گفت روان‌درماني گروهي مثبت‌نگر در افزايش تاب‌آوري، شادكامي و سلامت عمومي زنان داراي همسر وابسته به مواد مخدر، موثر است.